Δεν είναι γκρίνια. Δεν είναι φασαρία. Δεν είναι νεύρα και φωνές. Είναι φωνή ανήσυχη και λίγο μουτρωμένη. Άλλες φορές τρεμάμενη κι άλλες πιο σταράτη. Δεν έχει σκοπό τη φασαρία ούτε την αναστάτωση κι ούτε προέρχεται απ’ τα νεύρα. Ζητάει λίγη προσοχή, διεκδικεί με πείσμα. Δεν απαιτεί, αλλά ζητάει. Απαιτεί, αλλά μάλλον με το γάντι.
Είναι το παράπονο. Είναι αυτή η μορφή μομφής, αυτή η έκφραση της δυσαρέσκειας ή της απογοήτευσης, της μη ικανοποίησης. Πολλές φορές είναι η έκκληση για προσοχή, για λίγη φροντίδα και στοργή, για ένα φιλί ή χάδι.
Έχει πολλές μορφές το παράπονο. Συνήθως τρυπώνει σε μια πρόταση. Μια πρόταση λιγάκι λυπημένη. Άλλες φορές θα στέκει κρυμμένο πίσω από μία μόνο λέξη. Τόσο δυνατή, τόσο ευρύχωρη, ώστε να το χωρέσει.
Μπορεί ακόμη να γίνει μια έκφραση προσώπου. Μια γραμμή συνοφρυωμένη ανάμεσα στα φρύδια, μια καμπύλη που κυρτώνει το χαμόγελο και μετατρέπεται σε φατσούλα μουτρωμένη. Μπορεί να γίνει ένα δάκρυ που θα παλέψει να μην κυλήσει και θα παραμείνει βούρκωμα στα μάτια. Ή ένα δάκρυ που τελικά κύλησε και παρέσυρε μαζί του ένα λυγμό πνιγμένο. Μπορεί ακόμη και να γίνει σιωπή. Σιωπή εκκωφαντική.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
