Η Ένωση Ξενοδόχων Μεσσηνίας, με αφορμή την νομοθετική ρύθμιση που αφορά στην ποσόστωση του δημόσια εκτελούμενου ελληνικού μουσικού ρεπερτορίου, ενώνει τη φωνή διαμαρτυρίας με όλους τους άλλους κλαδικούς Φορείς του τομέα των καταλυμάτων και επισημαίνει ότι η έννοια της φιλοξενίας για την οποία φημίζεται η Ελλάδα δεν μπορεί να περιορίσει τα μουσικά ακούσματα των φιλοξενούμενων και να τα εγκλωβίσει σε ποσοστώσεις. «Αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση στην κοινωνία δεν είναι αυτοί που γράφουν τους νόμους. Είναι αυτοί που γράφουν τα τραγούδια» είχε γράψει ο Γάλλος Στοχαστής Blaise Pascal.
Η διάταξη του άρθρου 8 για τη δημόσια εκτέλεση ελληνόφωνων τραγουδιών ή της ορχηστρικής μουσικής απόδοσής τους, στους κοινόχρηστους χώρους των ξενοδοχείων, στο Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της μουσικής ελευθερίας που, στο όνομα της δήθεν διαφύλαξης της άυλης πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αναιρεί στην ουσία τη διάδοσή της.
Οι Ξενοδόχοι της Μεσσηνίας θυμίζουν στην Υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ότι παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες έχουν ερμηνεύσει ή διασκευάσει τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, όπως οι Beatles (The Honeymoon Song), η Εντίθ Πιάφ (Les Amants de Teruel), η Σίρλεϊ Μπάσεϊ (Life Goes On), η Τζόαν Μπαέζ (The Ballad of Mauthausen), ο Αλμπάνο (Il Ragazzo che sorride), η Μίλβα (Piccolo Teatro, La Mia Età, Les Trois Temps De L’amour, Petite Et Pas Belle, Dio Che Paura Dell’Amore), η Δαλιδά (La Danse de Zorba, A Chaque Fois J’y Crois), και πολλοί ακόμη διεθνούς εμβέλειας καλλιτέχνες. Άραγε σε αυτές τις ερμηνείες ποια ποσόστωση μπορεί να ληφθεί υπόψη, σύμφωνα με το προς συζήτηση Νομοσχέδιο;
Όπως τονίζει ο πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Μεσσηνίας Δημήτρης Καραλής «οι κοινόχρηστοι χώροι ιδιωτικών επιχειρήσεων, ακόμη κι αν έχουν δημόσιο χαρακτήρα, σίγουρα δεν έχουν κρατικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να επιβάλλει το κράτος τι μουσική θα αναπαράγεται σε αυτούς. Τα ξενοδοχεία φιλοξενούν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ξένους. Με ποια λογική πρέπει να τους επιβάλουν κάτι που δεν τους είναι οικείο; Ήδη επιχειρήσεις, πολίτες και επισκέπτες, δια των φόρων και των τελών που καταβάλλουν, δίνουν τα υλικά εφόδια στο ΥΠΠΟ ώστε να εκτελέσει την αποστολή του, μέρος της οποίας είναι η ανάδειξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς. Η αποστολή αυτή είναι υποχρέωση του κράτους όπως η παρ. 1 του άρθρου 16 του Συντάγματος ορίζει, και δεν δύναται να επιτελεσθεί με την υποχρεωτική συμμετοχή πολιτών και ιδιωτικών φορέων. Η πολιτεία οφείλει να μην έχει καμία ανάμειξη στις καλλιτεχνικές προτιμήσεις οποιασδήποτε ιδιωτικής επιχείρησης. Τέτοια μέτρα είναι μη εφαρμόσιμα και αντιδημοκρατικά.
Δεν γνωρίζουμε ποιες αντιλήψεις και υποδείξεις πρυτάνευσαν για την πρωτοβουλία της νομοθέτησης. Η συνεισφορά μας στη δημόσια διαβούλευση είναι ότι πρέπει η αρμόδια Υπουργός να δει το ζήτημα εξαρχής και συνολικά, διότι εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εκκρεμότητα η ρύθμιση του θέματος των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων και ο κλάδος μας βρίσκεται σε διαρκείς δικαστικές αντιπαραθέσεις με ατέρμονες διαδικασίες λόγω των ελαττωματικών ρυθμίσεων.
Συμπερασματικώς, όλα τα άρθρα υποχρεωτικότητας και ποινών του νομοσχεδίου (8, 9, 10, 11 και 14) αποτελούν αυθαίρετη και αδικαιολόγητη κρατική παρέμβαση σε ιδιωτικά ζητήματα, λειτουργούν εισπρακτικά υπέρ των ΟΣΔ, και ουδόλως σχετίζονται με την διαφύλαξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου».
