*του Τάσου Καραμήτσου
Φτάνουμε στο τέλος της τραγικής αυτής δοκιμασίας που αφήνει πίσω της εκατομμύρια θύματα, ανυπολόγιστες πληγές και ζημιές, τις οποίες θα μετράμε ίσως και για δεκαετίες, αλλά και πολλά ερωτήματα για την ασφάλεια της ζωής, της υγείας και της καθημερινότητάς μας. Δεν είμαστε στο τέλος, αλλά φαίνεται ότι πάμε προς τα εκεί, αφού τώρα μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι τα εμβόλια δουλεύουν και ακριβώς επειδή σώζουν ζωές, κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι σπεύδουν να τα κάνουν. Υπό αυτή την προϋπόθεση και άνευ εκπλήξεων, οι περισσότερες χώρες θα έχουν επιτύχει μια ικανοποιητική ανοσία έως το τέλος του καλοκαιριού
Την Ελλάδα την «πέτυχε», δυστυχώς, η πανδημία σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, πάνω στην «αλλαγή σελίδας», το χρονικό σημείο που είχε τελειώσει με τις μνημονιακές της υποχρεώσεις και είχε αναλάβει μια νέα, ισχυρή κυβέρνηση, με καθαρό ορίζοντα για 4 ή 8 χρόνια άσκησης εξουσίας και πολιτικής, δίχως άλλες ενδιάμεσες πολιτικές δοκιμασίες μεταξύ των δύο τετραετιών. Μιας κυβέρνησης της οποίας ο πρωθυπουργός φαίνεται να ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει για τη χώρα με σχετική ακρίβεια, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι μιλάμε για πολιτική και όχι για ένα business plan μιας επιχείρησης. Ετυχαν πολλά αυτήν τη -σε λίγες ημέρες- διετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και κυρίως η πανδημία που πάγωσε τον χρόνο (όπως και σε όλο τον κόσμο) από τις αρχές του 2020 μέχρι και σήμερα.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται και φυσικά εφόσον κυλήσουν όλα ομαλά και περάσει το καλοκαίρι, είναι αν έχει νόημα να κάνει ένα restart ο πρωθυπουργός, να ζητήσει εκλογές και να ξεκινήσει την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας, κάτι σχεδόν ως «tabula rasa», με πιθανότητες σχεδόν βεβαιότητας να τις κερδίσει αποκτώντας αυτοδυναμία με τη δεύτερη αναμέτρηση.
Τα επιχειρήματα για το ποια θα πρέπει να είναι η απόφασή του είναι σοβαρά εκατέρωθεν και οι δύο πλευρές που τις υποστηρίζουν -αν κρίνω από τα πρόσωπα- έχουν ισχυρότατους εκπροσώπους.
Το πλεονέκτημα για μια εκλογική αναμέτρηση το φθινόπωρο είναι απλό και καταλυτικό για τους «οπαδούς» του, «μετά το μέσον της θητείας κάνεις εκλογές όποτε νομίζεις ότι θα τις κερδίσεις», ειδικά αν έχεις μπροστά σου το εμπόδιο της απλής αναλογικής. Μαζί με αυτό δημιουργείς και θέμα στον αντίπαλό σου, αν αυτός δεν καταφέρει να μαζέψει περίπου το ποσοστό του 2019, ήτοι 31%. Σε κάθε περίπτωση, δεν αποφασίζεις από τώρα για το φθινόπωρο, το μετράς μέχρι τον Σεπτέμβριο και, εφόσον «βγαίνουν» οι δημοσκοπήσεις, πατάς το κουμπί και το τελειώνεις πριν καν αρχίσει η φθορά της καθημερινότητας και κάποια ώρα και τα απόνερα της κρίσης που με βεβαιότητα θα αφήσει η πανδημία.
Το μειονέκτημα, όμως, μιας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης «δίχως ορατό αντίπαλο» (γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ για την ώρα ομφαλοσκοπεί) ενδέχεται να δημιουργήσει αντίπαλο την ίδια την κοινή λογική, τον απλό νου αλλά και το ένστικτο του πολίτη. Του μέσου ψηφοφόρου της Ν.Δ. (ή και των νέων ψηφοφόρων που προσελκύστηκαν από την πολιτική υπέρ της μεσαίας τάξης που ακολουθεί η κυβέρνηση) ο οποίος… δεν καταλαβαίνει (ή έχει βαρεθεί) από πολιτικά τερτίπια και ελιγμούς.
Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν θα είναι πολύ εύκολο να εξηγηθεί στους πολίτες γιατί μετά από μια ταραγμένη περίοδο 18-20 μηνών θα πρέπει η χώρα να μπει σε μια δοκιμασία άλλων δύο μηνών με διπλές εκλογές και υπηρεσιακή κυβέρνηση, αφού υπάρχει ακόμα πολύς χρόνος για να πάμε σε κάλπες έως τον Ιούλιο του 2023. Πώς μετά από μια τεράστια κοινωνική και οικονομική περιπέτεια θα χαθούν άλλοι δύο μήνες μόλις θα έχει δειλά ξεκινήσει η ανάκαμψη, δηλαδή προς το τέλος του έτους. Για να είμαι ειλικρινής, δεν το φαντάζομαι όλο αυτό το σκηνικό των πρόωρων εκλογών με (υποχρεωτικά) πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Μητσοτάκη, αφού προσωπικά δεν πιστεύω ότι «του πάει». Ειδικά όταν τους επόμενους μήνες και έως το τέλος του 2022 θα έρχονται για τη χώρα μόνο καλά νέα και λεφτά από το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά και από τον τουρισμό και από το ορατό πλέον ενδιαφέρον πολλών διεθνών χρηματοοικονομικών οίκων να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Τάσος Καραμήτσος, Δημοσιογράφος
protothema.gr
