*του Θανάση Μακρίδη
Ο μεγαλύτερος μύθος στις μέρες μας είναι αυτός της δωρεάν Παιδείας. Η Παιδεία δεν είναι δωρεάν, την πληρώνουμε με τους φόρους μας. Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο μας κοστίζει και τι παίρνουμε πίσω ως κοινωνία από αυτή την «επένδυση». Θα έλεγε κανείς ότι οι καθηγητές των πανεπιστημίων θα απαντούσαν σε μία ανάλογη ερώτηση για έναν άλλο χώρο ως εξής! Κάντε μία έρευνα για να τα μετρήσουμε. Νομίζω ότι θα συμφωνούσε και η κυρία Κεραμέως.
Δίνουμε χρήματα για να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια. Τα χρήματα τα παίρνουν για έναν σκοπό. Εξυπηρετείται αυτός ο σκοπός ή τελικά οι κοινωνικοί πόροι που διαχειρίζεται το πανεπιστήμιο σπαταλούνται; Αξιολογείται με κάποιον τρόπο το έργο των πανεπιστημίων; Τα πτυχία τους; Έχουν την αξία που αντιπροσωπεύει το ποσό που δαπανήθηκε;
Η αντίδραση των Πρυτάνεων στις προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για τον αριθμό των εισακτέων και για την τήρηση της τάξης στα πανεπιστήμια, έδειξε ότι υπάρχει ένας παραλογισμός σε όλη αυτή την ιστορία. Οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι δεν διαμαρτυρήθηκαν, δεν κατέβηκαν στους δρόμους, όταν η αριστερά και ο ΓΑΠ δεν θέλησαν να επιτρέψουν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Θέλησαν να εξακολουθήσουν να έχουν το μονοπώλιο. Επίσης, δεν έκαναν προτάσεις και δεν προσπάθησαν να εξασφαλίσουν πόρους από φοιτητές από το εξωτερικό. Μπορεί η Κύπρος να έχει δημιουργήσει μία «βιομηχανία» με τα πανεπιστήμιά της, αλλά οι Έλληνες πανεπιστημιακοί δεν το θεωρούν σημαντικό. Δεν έχουν λόγο να προσπαθήσουν να βρουν έσοδα, αφού αυτά τους τα προσφέρουν οι φορολογούμενοι και χωρίς μάλιστα να ζητούν λογαριασμό.
Μία πραγματική μεταρρύθμιση είναι να συνδεθεί η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων με τα αποτελέσματά του. Να χάνει λεφτά για κάθε αιώνιο φοιτητή του, για κάθε κακή αξιολόγηση. Και να κερδίζει χρήματα κάθε φορά που ξεπερνάει τις νόρμες που θα του έχουν θέσει οι χρηματοδότες του. Δηλαδή εμείς! Κι αν θέλει περισσότερα χρήματα, ας τα αναζητήσει σε συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα. Ας κάνουν, τέλος πάντων ότι κάνουν όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Μπορεί στην Ελλάδα το «σύστημα» που έχει δημιουργηθεί όλα τα χρόνια να έχει ανακαλύψει μία πατέντα ευημερίας, αλλά αυτή η πατέντα απαιτεί χρήματα που δεν υπάρχουν. Κι όσα υπάρχουν πρέπει να αξιοποιηθούν με τον σωστό τρόπο. Αυτό που αναζητείται δεν είναι ένα τέλος στην «δωρεάν παιδεία», αλλά ένα πραγματικό τέλος στην τζάμπα μαγκιά του πανεπιστημιακού κατεστημένου.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
liberal.gr
