Συγκλονίζει η μητέρα της μικρής Αναστασίας που έχασε τη μάχη ενάντια σε μία σπάνια μορφή επιθετικού παιδικού καρκίνου.
Σε ανάρτησή της στο Facebook η Ξένια Πρεζεράκου εκφράζει τον πόνο της για τον θάνατο της κόρης της. Γράφει συγκεκριμένα:
«Ποιο ριζικό με στοίχειωσε ποια μαύρη γενιάς κατάρα να χάσω τον πατέρα μου να χάσω το παιδί μου;
Κλαίνε οι κάμποι τα βουνά κλαίνε όλοι οι άνθρωποι, νιώθετε τον πόνο μας μαζί και την αγάπη. Αγάπη απεριόριστη μα τσίμπησε το αδράχτι… Θα μείνει αιώνια ξαπλωτή μιας μάγισσας κατάρα.
Ξυπνά νεραϊδούλα μου, ξυπνά γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να ανθίσουν τα λουλούδια .
Όλη η πλάση σκοτεινή μαζί με την καρδιά μου με τον Ηλία πλάι μου, μα σκίζεται η καρδιά μου. Καλό ταξίδι αστέρι μου .. Σε αγαπάμε πολύ».
Υπενθυμίζεται ότι η Ξένια Πρεζεράκου και ο σύζυγός της Ηλίας Τριανταφυλλάκης έδωσαν ένα πολύμηνο αγώνα, στηρίζοντας τον σκληρότατο αγώνα του παιδιού τους που πάλευε με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Από το περασμένο φθινόπωρο βρίσκονταν στις ΗΠΑ, όπου η μικρούλα ελάμβανε μια εξειδικευμένη θεραπεία. Είχε ολοκληρώσει τους δύο κύκλους θεραπείας στο Χιούστον και ξεκινούσε έναν τίτλο καινούργιο κύκλο θεραπείας στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, η μικρή Αναστασία, μια μεγάλη μαχήτρια, δεν τα κατάφερε και έφυγε από τη ζωή.
Χαρακτηριστικά του δύσκολου αγώνα που έδωσε η μικρή Αναστασία είναι όσα έγραψε ο πατέρας της σε ένα συγκλονιστικό γράμμα λίγες ώρες πριν φύγει από τη ζωή.
«Της πήρες την ακοή, τις κάναμε καρδιές για να τις δείξουμε ποσό την αγαπάμε, της πήρες την αριστερή πλευρά , περπατούσε και ανέβαινε τις σκάλες με ένα χέρι και ένα πόδι, της πήρες την ομιλία, μας έκανε σχήματα με το χέρι , της πήρες το χαμόγελο, μας έλεγε πως χαμογελάει και ας μη φαίνεται. Της πήρες τη χαρά, τη ζωή της , απομονωμένη από τις φίλες της , την οικογένεια της και το σχολείο της, είχε τους δυο γονείς της κοντά να την αγαπάνε και να την φροντίζουν. Της πήρες την τελευταία απόλαυση – το φαγητό, έβλεπε μαστερσεφ και ξεχνιόταν και έκανε ασκήσεις να μπορέσει να ξαναφάει. Της έδωσες τον χειρότερο χειμώνα των 150 ετών να πηγαίνει σε ένα παγωμένο σπίτι 15 φορές τη μέρα τουαλέτα. Αναγκάστηκε να φορέσει πάνες αλλά δε την ένοιαξε γιατί την φρόντιζαν οι γονείς της όπως ήταν μωρό. Δεν ήθελε ποτέ να κάτσει σε παιδικό καρότσι , την έβαλες σε αναπηρικό. Της άρεσε να πηγαίνει στο μοναστήρι και στην εκκλησία , την έβαλες σε νοσοκομείο να μην μπορεί να βγει. Της άρεσε να φτιάχνει τα μαλλιά της , της πήρες αρκετά. Τώρα πας να της πάρεις την ανάσα της , μόνο έτσι μπορείς να την λυγίσεις. Όμως δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται».
