Είναι γεγονός πως τον όρο «σκυλάδικο» τον προσλαμβάνουμε όλοι σχεδόν διαισθητικά, καθώς ξέρουμε από πρώτο χέρι όσα εκτυλίσσονται στο εσωτερικό του.
Κι αν τις περισσότερες φορές δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα, ξέρουμε ωστόσο πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάμε.
Κατά την πρεμιέρα των εμφανίσεων της λαϊκής τραγουδίστριας Πάολας, η τηλεπαρουσιάστρια Τατιάνα Στεφανίδου σχολίασε: «Η Πάολα είναι ένα αυθεντικό, λαϊκό πράγμα. Είναι σκυλάδικο το μέρος εκεί». Παλιότερα, μιλώντας για την καριέρα της, η Ζωζώ Σαπουντζάκη είπε: «Εγώ σε σκυλάδικο δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να τραγουδήσω». Και βέβαια ο Τζίμης Πανούσης δήλωσε κάποια στιγμή: «Το σκυλάδικο το σέβομαι και το αγαπάω γιατί είναι ένας διαφορετικός τρόπος διασκέδασης και πρέπει να είναι αρχαιοελληνικός».
Είναι πολύ πιθανό όλοι αυτοί να μην εννοούν το ίδιο ακριβώς πράγμα, γνωρίζουν πάντως όλοι καλά για τι μιλάνε. Για το επαρχιακό ή παρακμιακό μπουζουξίδικο τρίτης κατηγορίας, που ο σύγχρονος περιπαικτικός λόγος αποκαλεί πια «γαβγάδικο». Το σκυλάδικο υπάρχει λοιπόν και υπάρχει εδώ και χρόνια, όπως και οι «σκυλούδες» τραγουδίστριες ή τα «σκυλάδικα» καψουροάσματα. Ο Γιάννης Σπανός είχε πει παλιότερα πως το «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» ήταν το πρώτο σκυλάδικο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.
Κάποιοι συνδέουν σήμερα την επικράτηση της κουλτούρας του σκυλάδικου με την άνοδο του νεόπλουτου και κραυγαλέου υπερκαταναλωτισμού, εκφράζοντας τη δεινοπάθεια της ελληνικής κοινωνίας προς τα κάτω. Αν και το σκυλάδικο ως ένας ιδιαίτερος τύπος λαϊκού κέντρου διασκέδασης αλλά και μια ιδιαίτερη μουσική σκηνή που αναπτύχθηκε γύρω από αυτά τα κέντρα, δεν είναι ένα επιφαινόμενο της δεκαετίας του 70, καθώς τα χρονικά του χάνονται στα βάθη του ιστορικού χρόνου.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: newsbeast.gr
