Ελπίδα ή απειλή αυτή η «επόμενη μέρα» μετά τον κορωνοϊό, που ήδη ζούμε; Πολλά τα μαθήματα από την γενικευμένη κρίση αλλά πέρα από το ατομικό επίπεδο, το κυριότερο που διαφαίνεται, και σε όλους τους τομείς είναι η ανάγκη για συνεργασίες. Σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, στις διακρατικές σχέσεις, στην παγκόσμια κοινότητα. Καθώς η Γη είναι σπίτι όλων, τις συνέργειες όλων απαιτεί για την αντιμετώπιση, όχι μόνον της συγκεκριμένης απειλής αλλά και οποιασδήποτε άλλης μπορεί να διαταράξει την εύθραυστη έτσι κι αλλιώς ισορροπία στον πλανήτη. Και όπως φαίνεται, είναι η μόνη βεβαιότητα απέναντι σε όλη την ασάφεια, που επικρατεί γύρω μας.
Ο καθηγητής κ. Πέτρος Θέμελης, ανασκαφέας της αρχαίας Μεσσήνης γράφει σήμερα στo «Mononews»
«Η δραματική παγκόσμια εξάπλωση της πανδημίας του κορωνοϊού έχει πρωτίστως επηρεάσει την προσωπική μας ζωή. Ξύπνησε ο φωλιασμένος στο ενδότερο ερπετικό του εγκεφάλου μας, πανάρχαιος φόβος (Urangst) του θανάτου, αυτός μας ώθησε σε απομόνωση, σε καραντίνα, σε εγκλεισμό στην ασφάλεια του σπιτιού, όχι τόσο οι παραινέσεις και οι απαγορεύσεις των λεγόμενων ειδικών. Το οικείο αυτό προστατευμένο κέλυφος (καλύβα, σπηλιά, οικία, διαμέρισμα) ξανακέρδισε την πανάρχαια αξία που είχε για τους θνητούς σε αντίθεση προς το άγνωστο, επικίνδυνο, εχθρικό και άγριο έξω, γεμάτο θηρία, μικρόβια και ιούς. Για πολλούς, το «Μένουμε σπίτι» ήταν σαν να έσβησαν τα φώτα και αναγκάστηκαν να μάθουν να βρίσκουν το δρόμο τους στο σκοτάδι, βίωσαν μια «κοινωνική πανδημία μοναξιάς», η οποία για πολλούς άλλους ήταν ευκαιρία αυτοσυγκέντρωσης, δημιουργικής δράσης και ανακάλυψης των τεράστιων δυνατοτήτων της ψηφιακής τεχνολογίας, του e-mail, του facebook, του instagram, του skype, του you tube και της εργασίας από το σπίτι.
Με απόθεμα την καταπιεστική αλλά μοναδική και δημιουργική, θα έλεγα, εμπειρία του αναγκαστικού εγκλεισμού, ξεκινήσαμε σταδιακά την «επόμενη μέρα» μας μετά τον κορωνοϊό, σοφότεροι οπωσδήποτε ως άτομα, περισσότερο ενεργοί ως πολίτες και προβληματισμένοι απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, το φυσικό περιβάλλον και τον Πολιτισμό, ο οποίος στη χώρα μας θα ανακάμψει, πιστεύω, χωρίς μεγάλη καθυστέρηση.
Ο πανδημία του κορωνοϊού έδειξε ότι απαιτείται, όχι απλώς πανευρωπαϊκή αλλά παγκόσμια αντιμετώπιση, το σοκ ωστόσο που προκάλεσε φαίνεται, ότι δεν συντάραξε αρκετά έντονα τις κυβερνήσεις των κρατών ώστε να προχωρήσουν σε προγραμματισμό κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της πανδημίας και των σοβαρών οικονομικών επιπτώσεων. Είναι πάντως βέβαιο, ότι ο «κατακλυσμός» της επερχόμενης κλιματικής αλλαγής θα οδηγήσει κάποια στιγμή στη δημιουργία ενιαίου παγκόσμιου μετώπου για τη σωτηρία του πλανήτη γη και των ανθρώπων.
Τα κράτη οφείλουν να συνεργαστούν εφόσον δεν επιθυμούν την επιτάχυνση μιας γενικευμένης οικονομικής κατάρρευσης. Η κρίση του κορωνοϊού λειτούργησε και λειτουργεί δυστυχώς ακόμη, ως «θερμοκήπιο» λαϊκισμών και εθνικιστικών εκρήξεων ενάντια στην παγκόσμια συνεργασία. Η λύση απαιτεί δραστήριες και αποτελεσματικές κυβερνήσεις με κυβερνήτες ρέκτες και πραγματιστές.
Καταλήγω με τη ρήση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Επιτροπής Luca Jahier: «Σήμερα ή είμαστε ενωμένοι ή δεν είμαστε τίποτα».
Πέτρος Θέμελης, καθηγητής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης
Η επόμενη μέρα είναι εδώ
Πέτρος Θέμελης
