Της Μάρης Γαργαλιάνου
Γραμμένο με σπρέι, αποτυπωμένο σε ένα κάρο τοίχους στους δρόμους, χαραγμένο σε ξύλινα τραπέζια κουτουκιών, μα και σε θρανία, σιγοτραγουδημένο βράδια αξημέρωτα αλκοολούχα, κλεισμένο και βαθιά κρυμμένο σε μαγικές, σκοτεινές κρυψώνες στην άκρη του μυαλού σου και αμέτρητες φορές ειπωμένο σε συζητήσεις μεταφιλοσοφικές με φίλους και γνωστούς αυτό το στιχάκι του κατά τα άλλα υπέροχου άσματος «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο». Ξέρεις πολύ καλά σε ποιόν στίχο αναφέρομαι. «Ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο…»
Ίσως πονάει λίγο, ή και πολύ. Ίσως σε τρώει μανιακά και μια σε πετάει ψηλά στον ουρανό και ύστερα στη γη σε προσγειώνει για τα καλά. Ίσως εν τέλει όντως κάποιες φορές δεν είναι τόσο εύκολες οι συνθήκες για να το ζήσεις όταν και όπως θες και σε πληγώνει όταν αισθάνεσαι πως το έχεις βρει. Το ιδανικό. Αυτό που για εσένα είναι το «Ένα». Το από αλλού φερμένο, το «δικό σου». Λυπάμαι όμως, όταν τα αισθάνεσαι όλα αυτά και ΔΕΝ είναι μονόπλευρα, τότε άνθρωπέ μου όλες οι δυσκολίες καταρρίπτονται. Ο θεός Έρωτας κάνει άλλα κουμάντα και η βαθιά αγάπη μιλάει άλλη γλώσσα. Χρωματίζει, αλλάζει και στο τέλος ζει. Την ακούς;
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: enallaktikidrasi.com
