Το πρώτο ραντεβού είναι περίεργο και γεννά άβολα συναισθήματα και στις δύο πλευρές. Είναι αυτή η αίσθηση του άγχους και του τρέμουλου που προκαλείται απ’ τη συναναστροφή με ένα άτομο νέο, με ένα άτομο που μας ενδιαφέρει.
Η φάση του πρώτου ραντεβού είναι δημιουργία συναισθημάτων και γενικά εντυπώσεων προς το απέναντι πρόσωπο. Γνωρίζεις τον άλλο και βλέπεις από μια πιο κοντινή σκοπιά τη συμπεριφορά του κι αν όντως αξίζει αυτό το άτομο την προσοχή σου. Το πρώτο ραντεβού είναι αρκετά καθοριστικό για να ξεκαθαριστεί η σχέση που θα ακολουθήσει ανάμεσα στους δύο ή ακόμα κι αν δε θα υπάρξει καθόλου.
Αν το δούμε απ’ την αρχή κι απ’ τη στιγμή που δέχεται ο άλλος τη συνάντηση ξεκινούν να έρχονται στην επιφάνεια οι πρώτες σκέψεις για το τι θα γίνει. Αγχώνεσαι, ιδρώνεις και νομίζεις ότι θα καταρρεύσεις. Ξεκινάς να φαντασιώνεσαι σκηνικά απ’ τη στιγμή που θα βρεθείτε μέχρι και το τέλος.
Τι θα πεις, τι θα κάνεις, αν θα είναι όντως αυτό που περίμενες ή ακόμα και να μην πας καθόλου. Τώρα το τελευταίο προφανώς κι είναι ηλίθιο διότι αν συμφώνησες ή έστω το πρότεινες και δεν εμφανιστείς, παρουσιάζει έναν άνθρωπο δειλό και δε θέλουμε άλλους τέτοιους, χορτάσαμε. Δε λέω ότι είναι εύκολο, ούτε ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά απαραίτητα, αυτό θα ήταν ουτοπικό κι ειλικρινά χωρίς ενδιαφέρον.
Και φτάνει η ώρα που συναντάς τον άλλο κι έρχεται η πρώτη σκέψη. Τι να πω; Να τη χαιρετήσω πρώτος; Να τον φιλήσω όπως θα έκανα με ένα φίλο μου; Και να της πως ότι είναι τόσο όμορφη; Γενικά γιατί έχει τόση ζέστη κι είναι Δεκέμβρης; Τι γίνεται, ρε παιδιά, λίγο νερό θα ήθελα.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
