*της Μαριλένας Γυφτέα
Η καρδιά σου να σφίγγεται πριν καν περάσεις την κεντρική είσοδο, με τα μεγάλα μαύρα κάγκελα και τη χαρακτηριστική έκφραση «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει). Αποτεφρωτήρες, φούρνοι, θάλαμοι αερίων, κτήρια για «ιατρικά πειράματα» και οι περίφημοι κοιτώνες με τις ξύλινες κουκέτες που στοιβάζονταν τα ανθρώπινα «κουφάρια», με την ελπίδα της σύντομης λύτρωσης. Αλίμονο.. «Ντουζιέρες» άλλωστε έγραφε η ταμπέλα στην είσοδο του θαλάμου αερίων.
Ήμουν, δεν ήμουν 15 χρόνων όταν επισκέφθηκα με το σχολείο μου το Νταχάου, το πρώτο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ναζί, και το «σφίξιμο» της εμπειρίας αυτής αναλλοίωτο μέχρι και σήμερα. Χρόνια αργότερα, ως ενήλικη πια, το σπίτι της Άννα Φρανκ στο Άμστερνταμ και το Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, πραγματικοί «σταθμοί» υπενθύμισης μιας ακόμα σύγχρονης Γενοκτονίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως χιλιάδες συμπατριώτες μας εξοντώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο και μόνο για τη φυλετική τους ταυτότητα.
Η άνοδος του αντισημιτισμού σε ολόκληρο τον κόσμο κάνει όλο και πιο επιτακτική την ανάγκη για συνεχή επαγρύπνηση και μεταλαμπάδευση -στις νεότερες ιδίως γενεές- της αδιαμφισβήτητης αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης, με την όποια διαφορετικότητα της.
Γι’αυτό και το Ολοκαύτωμα μας αφορά όλους. Γιατί είναι έργο ανθρώπινο.. και ότι συνέβη μία φορά, είναι πολύ πιθανό να ξανασυμβεί.. κι εσύ να είσαι εκεί.
Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι.
Μαριλένα Γυφτέα
Πολιτικός Επιστήμονας – Δημοσιογράφος
