*του Παναγιώτη Τζαβάρα, υπ. Διδάκτωρ Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
Έπειτα από πολύμηνες διαπραγματεύσεις ανακοινώθηκε η συμφωνία Ελλάδας – πΓΔΜ, που μάλλον έχει τη μορφή ετεροβαρούς σύμβασης, υπό την έννοια ότι η Ελλάδα δίνει πολλά στην άλλη πλευρά και παίρνει ελάχιστα ως αντάλλαγμα.
Ιστορικά, η Αρχαία Μακεδονία ήταν μία και ήταν ελληνική. Τα βασίλειο της Αρχαίας Μακεδονίας βρίσκεται στα όρια που βρίσκεται σήμερα και η ελληνική Μακεδονία. Από το 1991 με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο ηγέτης του νεοσύστατου κρατιδίου της πΓΔΜ Κίρο Γκλιγκόροφ, δήλωνε ότι η ταυτότητα του λαού του είναι σλαβική και δεν συνδέεται με τον Μέγα Αλέξανδρο και τους αρχαίους Μακεδόνες. Διακήρυττε δηλαδή τα σλαβικά χαρακτηριστικά του λαού του.
Πέρασαν αρκετά χρόνια ώσπου ο Ζόραν Ζάεφ αντιλήφθηκε, με την παρότρυνση της Γερμανίας, ότι ήρθε η ώρα για την επίλυση του θέματος. Μπορεί βέβαια η γειτονική χώρα να γύρισε σελίδα, αλλά η καλή συγκυρία δεν ήταν δυνατόν να ισχύει και για μας. Πρώτον, διότι στην εξουσία βρίσκεται μια ιδεοληπτική και ανερμάτιστη συγκυβέρνηση και δεύτερον, επειδή στην ηγεσία της υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος λειτουργεί μόνο με γνώμονα την αμοραλιστική του διάθεση.
Η συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια κακή συμφωνία. Και δεν είναι τόσο κακή ως προς το ονοματολογικό, όσο κυρίως για τα θέματα ταυτότητας και γλώσσας. Προφανώς και το Βόρεια Μακεδονία έχει αρνητική σημειολογία, μιας και προϋποθέτει ότι υπάρχει και μια Νότια. Θα μπορούσε ωστόσο, στα πλαίσια ενός συμβιβασμού, να γίνει αποδεκτό.
Ένα εθνικά βλαβερό σημείο της συμφωνίας είναι το ότι αναγνωρίζεται στους πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται σαν Μακεδόνες. Είναι ξεκάθαρο ότι το «πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας», που περιγράφεται στη συμφωνία, θα εξαφανισθεί από την καθημερινή χρήση. Θα μπορούσε κάποιος σε αυτό το σημείο να σημείωνε ότι θα επικρατήσει ο προσδιορισμός Βορειομακεδόνας. Όσο καλοπροαίρετος όμως και να είναι, φτάνει να ακούσει την ομιλία Ζάεφ στις Πρέσπες. Αναφέρθηκε σε Μακεδόνες και σε Έλληνες. Σε Μακεδονικό και σε Ελληνικό έθνος.
Ταυτοχρόνως, η αναγνώριση της γλώσσας με το όνομα «μακεδονική» επικυρώνει τον Μακεδονισμό, δηλαδή τον αλυτρωτισμό, τον οποίο υποτίθεται ότι οι Τσίπρας και Κοτζιάς ήθελαν να ακυρώσουν. Αφού τα Σκόπια συμφώνησαν στο ότι η γλώσσα τους ανήκει στις σλαβικές γλώσσες, γιατί δεν δέχθηκαν να την χαρακτηρίσουν σλαβομακεδονική; Και ακόμη χειρότερα, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δέχθηκε ως επίσημη γλώσσα των γειτόνων μας την μακεδονική;
Ένα τρίτο πολύ κακό σημείο της συμφωνίας που δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε, έχει να κάνει με τα σχολικά βιβλία. Συγκεκριμένα, μία Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή θα αναθεωρήσει τα σχολικά εγχειρίδια και το βοηθητικό σχολικό υλικό όπως χάρτες, ιστορικούς άτλαντες, οδηγούς διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση. Με απλά λόγια, επιστήμονες της πΓΔΜ θα λογοκρίνουν τα βιβλία που θα διδάσκονται τα παιδιά μας στα ελληνικά σχολεία.
Ένα τέταρτο κακό σημείο είναι τεχνικό και έχει να κάνει με τις διαδικασίες ένταξης του νέου κράτους.
Συγκεκριμένα, οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και η πρόσκληση συμμετοχής στο ΝΑΤΟ θα προχωρήσουν χωρίς να ερωτηθεί η ελληνική Βουλή. Αυτό θα γίνει εκ των υστέρων και αφού όλα θα έχουν ήδη δρομολογηθεί.
Ύστερα από όλα αυτά είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πως η αποδοχή του ονόματος Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, είναι ένα τεράστιο πολιτικό ρίσκο. Όπως επίσης είναι προφανές ότι πήρε αυτό το ρίσκο προκειμένου να έχει ανταλλάγματα ενόψει της 4ης αξιολόγησης (μεγάλο κεφαλαιακό απόθεμα με συμμετοχή του ESM, υπόσχεση μείωσης του χρέους, κτλ).
Καμιά άλλη κυβέρνηση δεν διανοήθηκε από το 1870 μέχρι σήμερα να ξεπουλήσει τόσο εύκολα και βιαστικά ένα εθνικό θέμα όπως το κάνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Καμιά άλλη κυβέρνηση δεν ήταν τόσο εξαρτημένη από την επιθυμία της να μείνει με κάθε τρόπο στην εξουσία, ώστε να πουλήσει τόσο φτηνά την ελληνική Μακεδονία.
Η Ελλάδα λοιπόν, παρέδωσε την Μακεδονία και η οικονομική σταθερότητα θα συνεχίσει να αποτελεί ζητούμενο.
Η Μακεδονία στον βωμό της οικονομίας.
Η ιστορία στον βωμό του πολιτικού συμφέροντος.
