«Αν δεν φας όλο το φαγητό σου θα σε πάρει ο γύφτος», «Τα παιδιά που δεν κοιμούνται το μεσημέρι, περνάει και τα μαζεύει ο μεσημεράς»… αυτές και άλλες τέτοιες διατυπώσεις, μεγάλωσαν πολλούς από εμάς όταν ήμασταν παιδιά. Ένα υποθετικό σενάριο, ένα πρόσωπο φανταστικό με διαστάσεις θρίλερ, ήταν η αθώα απειλή που μας έβαζε για ύπνο τα μεσημέρια ή που άδειαζε τα πιάτα μας με φόβο και πάθος. Ήταν εύκολη λύση; Γινόταν χωρίς πολλή σκέψη; Ήταν πιο απλά τα πράγματα στην ανατροφή ενός παιδιού; Ίσως ο συνδυασμός όλων αυτών. Οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που χρησιμοποίησαν τέτοιες μεθόδους –εκφοβισμού στην πραγματικότητα-, σήμερα απαντούν αφοπλιστικά «Ναι, αλλά γίνατε άνθρωποι». Κάτι παρόμοιο με αυτό που υποστηρίζουν όσοι μεγάλωσαν τα παιδιά τους με το γνωστό ξύλο που βγήκε απ’ τον Παράδεισο και δεν εννοούμε την ταινία. Είναι σωστός τρόπος διαπαιδαγώγησης ο εκφοβισμός; Σίγουρα όχι…
Το πόσο καλά αποτελέσματα μπορεί να είχε αυτή η μέθοδος σε άτομα παλιότερης γενιάς, δεν είναι κάτι που αποδεικνύεται βάσιμα και που μπορεί κανείς πάνω του να στήσει μια επαρκή επιχειρηματολογία υπέρ του εκφοβισμού, όσο αθώος και αν θεωρείται. Δεν είναι! Ο εκφοβισμός προς ένα παιδί οποιασδήποτε μορφής και αν είναι, είναι πάντα και μόνο λάθος. Τα πραγματικά αποτελέσματά του δε, σαφέστατα και δεν είναι μόνο τα προφανή: το παιδί κοιμάται τα μεσημέρια και τρώει το φαγητό του. Τα αποτελέσματα του εκφοβισμού μπορεί να είναι βαθύτερα και να εκδηλωθούν σαν έκπληξη κακή σε χρόνο ανυπολόγιστο.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: madata.gr
