Ο Παναγιώτης Δούσης είναι ένα αθλητικό και ιατρικό φαινόμενο, ζωντανή ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, αλλά πάνω απ’ όλα ένα παράδειγμα ανθρώπινης δύναμης, θέλησης και θετικής στάσης ζωής.
Στα 90 του χρόνια, είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων και σπάει τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο, με την περιπέτεια του καρκίνου που έζησε, όχι μόνο να μην τον σταματά, αλλά να τον κάνει κυριολεκτικά ακόμα πιο δυνατό.
Με τα επιτεύγματά του, τιμά τον Μεσσηνιακό Γ.Σ., αλλά και τη χώρα του, συνεχίζοντας να εκπλήσσει, αθλητές, προπονητές και γιατρούς.
Το καλοκαίρι στην Τήνο, έσπασε στα 21 χιλιόμετρα δρόμου και το ρεκόρ που κατείχε ο ίδιος (2 ώρες και 32 λεπτά) στην κατηγορία των 85-89 ετών τρέχοντας σε 2 ώρες και 21 λεπτά. Γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1933 στην Καλαμάτα, και παροτρύνει τα νέα παιδιά «να αφήσουν τον καναπέ, την καφετέρια και τις καρέκλες και να αθληθούν».
Ο 90χρονος δρομέας Παναγιώτης Δούσης
Όπως αναφέρει ο Μεσσηνιακός για τον Π. Δούση: «Την δεκαετία του 40 συμμετείχε σε πολυάριθμους τοπικούς αγώνες κερδίζοντας την πρώτη θέση. Εντάσσεται στην ομάδα του Μεσσηνιακού στην οποία ένας σημαντικός αθλητής του Εθνικού Αθηνών, ο Θεόδωρος Κοκορόγιαννης, εκτελούσε χρέη προπονητή. Την δεκαετία του ’50 ο Παναγιώτης Δούσης λαμβάνει μέρος και σε Πανελλαδικούς αγώνες αντοχής ανωμάλου δρόμου με εξαιρετικές επιτυχίες. Το 1953 σε ηλικία 20 ετών συμμετείχε για πρώτη φορά στο Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας καταλαμβάνοντας την όγδοη θέση. Πρωταθλητής ενόπλων δυνάμεων ήταν την περίοδο 1955-1956 κατά την οποία υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Την περίοδο εκείνη προπονήθηκε στο σωματείο του Ολυμπιακού υπό την επίβλεψη του προπονητή Τάκη Βεντίκου».
Η περιπέτεια με τον καρκίνο
Ο κ. Δούσης απέκτησε δυο κορίτσια, τέσσερα εγγόνια και έξι δισέγγονα. Πήρε σύνταξη το 1988 αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να προπονείται και να συμμετέχει σε αγώνες, με εξαίρεση το μικρό διάστημα που χρειάστηκε να νοσηλευθεί, το 2014, έχοντας καρκίνο του στομάχου.
Η ζωή του θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει σενάριο ταινίας. Ο ίδιος είχε διηγηθεί στο euronews πώς νίκησε τον καρκίνο κόντρα στις προβλέψεις των γιατρών:
«Το απόγευμα είχα κάνει προπόνηση 20 χιλιόμετρα. Πέφτοντας να κοιμηθώ, άρχισε μια ενόχληση μέσα μου. Δεν σταμάτησε όλη τη νύχτα. Πάω το πρωί στον γιατρό και του το λέω. Ηταν έντονη η ενόχληση. Κοιτάει και μου λέει ότι είναι το στομάχι και ζητά να κάνουμε γαστροσκόπηση. Δείχνει καρκίνο στο στομάχι. «Κινδυνεύεις πολύ», μου λέει. Βγάζουμε πλάκες, ακτίνες, ο ακτινολόγος μου λέει: «Τρεις ημέρες ζωή έχεις, φύγε κατευθείαν για Αθήνα». Ηρθα στην Αθήνα και με ρωτάνε οι γιατροί πόσο χρονών ήμουν. Ειχα μπει στα 81. «Απαγορεύεται να κάνουμε επέμβαση. Θα σου κάνουμε χημειοθεραπείες και μπορεί να ζήσεις τρία, τέσσερα, ακόμα και πέντε χρόνια», μου είπαν. «Όχι, θα μου κάνετε επέμβαση», τους λέω. «Τι είναι ο καρκίνος; Θα τον βγάλω και θα γίνω καλά». Ο γιατρός τότε μου είπε ότι αυτό που μόλις του είχα πει θα με σώσει, ότι έχω θάρρος».
Κάπως έτσι, υπέγραψε ο ίδιος αλλά και όλοι οι στενοί του συγγενείς, η σύζυγος και τα παιδιά του, ότι με δική του ευθύνη θα γινόταν η εγχείριση και στις 27 Ιανουαρίου 2014 προχώρησε στην επέμβαση αφαίρεσης στομάχου. Έμεινε στο νοσοκομείο 9 μέρες (αντί για δύο μήνες που του έλεγαν πως απαιτείται), έτρεξε σε δύο μήνες (αντί σε ένα χρόνο) και στους τρεις μήνες και οκτώ μέρες, επέστρεψε στους αγώνες, κερδίζοντας τις πρωτιές στα 1.500 μ. και στα 5.000 μέτρα στην Κεφαλλονιά.
«Τρέχαμε 150 παιδιά ξυπόλητα»
Ο Παναγιώτης Δούσης υποστηρίζει ότι ήταν ο πρώτος που έτρεξε μαραθώνιο από την Πελοπόννησο, ενώ μετά το ’50 ακολούθησαν οι Λούης Σταματόπουλος και Γιάννης Χριστόπουλος. Η εξιστόρηση της πρώτης του συμμετοχής στο μαραθώνιο της Αθήνας, το 1953, που δημοσιεύει το tharrosnews, «αναβιώνει» μαζί μια ολόκληρη εποχή με δυσκολίες και στερήσεις:
«Ο πρώτος άνθρωπος που έτρεξε ξυπόλυτος νομίζω ήμουν εγώ και όχι ο Αμπέμπε Μπικίλα (σ.σ. ο θρυλικός Αιθίοπας ήταν ο πρώτος που κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στο μαραθώνιο, το πρώτο το 1960 στη Ρώμη, τρέχοντας χωρίς παπούτσια- θα ήταν συνομήλικος του κ. Δούση, αλλά έχει αποχαιρετίσει τα εγκόσμια από το 1973…).
Ο Μεσσηνιακός μού είχε δώσει ένα ζευγάρι άσπρες ελβιέλες σκισμένες. Ο μεγάλος Κυριακίδης που είχε κερδίσει το 1946 στον Μαραθώνιο της Βοστώνης (τον θυμάμαι πολύ καλά και τα επόμενα χρόνια συναντιόμασταν στην Αθήνα και με συμβούλευε) με ρώτησε πώς θα τρέξεις με σκισμένα παπούτσια; Και αποφάσισα να τα βγάλω, καθώς ήμουν συνηθισμένος, πατούσα φραγκοσυκιές και έσπαζαν τα αγκάθια… Παπούτσια φόρεσα στο γυμνάσιο. Πριν ένα κορίτσι φορούσε παπούτσια στο χωριό και το κοροϊδεύαμε…
Έτρεξα με τον άλλο μεγάλο αθλητή, τον Χρήστο Βαρτζάκη, ήταν 42 ετών κι εγώ 20, και με βοήθησε στα πρώτα χιλιόμετρα» περιγράφει.
Η συνέντευξη του 90χρονου δρομέα
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η συνέντευξη του 90χρονου δρομέα στην ΕΡΤ και τον Νάσο Μπράτσο:
-Πότε ασχοληθήκατε με τον αθλητισμό για πρώτη φορά;
-Το 1948 σε ηλικία 15 ετών όταν ήρθαν στο χωριό μου και μας είπαν να πάρουμε η νεολαία της περιοχής μέρος σε αγώνα δρόμου, εμείς δεν ξέραμε καν τι είναι οι αγώνες. Μαζευτήκαμε 150 παιδιά ξυπόλητα και τρέξαμε στη Θούρια Μεσσηνίας και ήρθα πρώτος. Μετά από αυτό με πήρε ο Μεσσηνιακός Γ.Σ. Ακολούθως πήρα μέρος σε πολλούς αγώνες, σε λαϊκούς αγώνες, σε Παμπελοπονησιακούς και άλλους. Προπόνηση έκανα στον Μεσσηνιακό.
-Τρέχετε και τώρα σε μεγάλη ηλικία σε ανάλογες κατηγορίες δρομέων, πόσο σας έχει βοηθήσει στην υγεία σας το τρέξιμο;
-Πάρα πολύ, είμαι ο μοναδικός στον κόσμο που τρέχω χωρίς στομάχι (οισοφάγο, έντερο). Στα 80 μου διαγνώστηκα με καρκίνο και μου έδιναν ζωή λίγων ημερών. Ζήτησα να χειρουργηθώ με δικιά μου ευθύνη, γιατί μου έλεγαν ότι στην ηλικία μου το χειρουργείο συνήθως είναι μοιραίο και πρότειναν χημειοθεραπεία. Τελικά χειρουργήθηκα και με υπογραφή μου βγήκα από το νοσοκομείο στις 8 μέρες, άρχισα προπονήσεις στους 2 μήνες, ενώ μου έλεγαν ότι θα μπορούσα μετά από ένα χρόνο και έτρεξα στους 3 μήνες και μάλιστα βγήκα πρώτος στην κατηγορία μου.
-Είχατε καπνίσει ποτέ;
-Τσιγάρο, ποτό και καφέ δεν τα έχω βάλει ποτέ στο στόμα μου.
-Στις αθλητικές διοργανώσεις πως σας αντιμετωπίζουν οι αθλητές που αγωνίζονται σε ηλικιακές κατηγορίες μικρότερες;
-Μου δίνουν συγχαρητήρια, μου λένε ότι είναι τιμή τους που με γνώρισαν. Παίρνω μέρος και σε διεθνείς αγώνες και είμαι πολυνίκης εδώ και 25 χρόνια, έχω και το παγκόσμιο ρεκόρ βάδην στην κατηγορία 90 ετών και άνω.
-Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά, θα τα προτρέπατε να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
-Θα τους έλεγα να αφήσουν τον καναπέ, την καφετέρια και τις καρέκλες και να αθληθούν, εγώ όσο μπορώ θα τρέχω για να διαδώσω το άθλημα και να μπουν όσο περισσότεροι νέοι άνθρωποι.
πηγή : https://www.in.gr/
