Η ομιλία του Τζ. Ντ. Βανς στο Μόναχο δεν ήταν απλώς μια διατύπωση της νέας εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν το μανιφέστο της Μαύρης Διεθνούς, της πολιτικής και οικονομικής συμμαχίας των πιο σκοτεινών δυνάμεων του νεοσυντηρητισμού, του αυταρχισμού και του ασύδοτου καπιταλισμού. Η σκιά της απλώνεται πλέον πάνω από την Ευρώπη, η οποία βυθίζεται σε μια υπαρξιακή κρίση.
Η κρίση αυτή δεν προέκυψε τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα της στρατηγικής επιλογής των ευρωπαϊκών συντηρητικών δυνάμεων να μετατρέψουν την Ε.Ε. σε παρακολούθημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο όνομα της σταθερότητας, υπέταξαν την πολιτική αυτονομία της Ένωσης, ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με τις επιταγές της Ουάσιγκτον και εγκατέλειψαν κάθε προοπτική ανεξάρτητης ευρωπαϊκής πολιτικής. Όμως, οι ΗΠΑ του Τραμπ δεν χρειάζονται πλέον μια εξαρτημένη και παρακμάζουσα Ε.Ε. Η απόφαση της Ουάσιγκτον να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, ερήμην της Ευρώπης, είναι το πιο ηχηρό μήνυμα: η ήπειρος καλείται να επωμιστεί το κόστος των γεωπολιτικών ανακατατάξεων—στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά—αλλά δεν της επιτρέπεται να συμμετέχει στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Η μεταψυχροπολεμική τάξη πραγμάτων διαλύεται με τρόπο εξευτελιστικό για την ευρωπαϊκή ελίτ. Όλα εδώ πληρώνονται.
Η Ελλάδα, εγκλωβισμένη στη στρατηγική του «δεδομένου συμμάχου», βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της κρίσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο πρόθυμος γεφυροποιός μεταξύ Τραμπ και Ε.Ε., αλλά στην πραγματικότητα εφαρμόζει την πολιτική του πρώτου για την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, την απόρριψη της κλιματικής μετάβασης και την απορρόφηση κάθε δημοσιονομικού περιθωρίου από τις εξοπλιστικές δαπάνες. Ενώ δεν δίνει καμία μάχη για τη δημοσιονομική εξαίρεση των κοινωνικών δαπανών, για τη δίκαιη ανάπτυξη ή για την προστασία των εργαζομένων, επιμένει στην πλήρη σύμπλευση με την ατζέντα του νέου αμερικανικού δόγματος.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η πρωτοβουλία της Νέας Αριστεράς να ανοίξει τα μεγάλα ζητήματα της περιόδου — τη δημοκρατική εκτροπή, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τις κοινωνικές προτεραιότητες κ.ά. — αποτέλεσε μια ουσιαστική πολιτική παρέμβαση. Από την πρόταση του Χρήστου Ράμμου για την προεδρία της Δημοκρατίας, μια προσπάθεια ανάδειξης του ζητήματος των υποκλοπών έως την πρόταση δυσπιστίας για το έγκλημα των Τεμπών και τη συνάντηση των προέδρων των προοδευτικών κομμάτων για μια ελάχιστη συνεννόηση και κοινή στάση ενόψει της τελικής ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που θα απονομιμοποιούσε και θα αποδοκίμαζε την επιλογή Τασούλα, εκ των βασικών συντελεστών της κοινοβουλευτικής συγκάλυψης στο έγκλημα των Τεμπών, των υποκλοπών και της Πύλου, η ΝΕΑΡ, μέσω του Προέδρου της Αλέξη Χαρίτση, έθεσε επανειλημμένα στο τραπέζι την ανάγκη συγκρότησης ενός μετώπου αντίστασης απέναντι στον μητσοτακικό αυταρχισμό.
Και όμως, απέναντι σε αυτές τις πρωτοβουλίες, η απάντηση των υπολοίπων ήταν η άρνηση και η σιωπή. Άλλοτε με αμήχανες υπεκφυγές, άλλοτε με μικροπολιτικούς τακτικισμούς, επέλεξαν να μην ανταποκριθούν στην πρόκληση της εποχής. Σε μια περίοδο που η Ευρώπη βυθίζεται σε κρίση και η χώρα μας μετατρέπεται σε πειραματικό εργαστήριο της Μαύρης Διεθνούς, οι ηγεσίες των άλλων προοδευτικών δυνάμεων μοιάζουν να αγνοούν το μέγεθος της απειλής.
Αυτή η στάση, όμως, δεν είναι απλώς κοντόφθαλμη. Είναι πολιτικά μοιραία. Διότι όταν απέναντι σε έναν αυταρχικό, νεοφιλελεύθερο μηχανισμό εξουσίας οι απαντήσεις είναι η σιωπή, η αναβλητικότητα και η άρνηση της στοιχειώδους συνεννόησης, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: η απόλυτη κυριαρχία του Μητσοτάκη. Η Αριστερά δεν έχει το περιθώριο να βυθιστεί στον αδιέξοδο κατακερματισμό, στις ατελείωτες εσωτερικές διαφωνίες και στους τακτικισμούς. Μπροστά σε μια Ευρώπη που μετατρέπεται σε πεδίο αναμέτρησης της νέας Δεξιάς, μπροστά στην απειλή μιας ηπείρου στρατιωτικοποιημένης,
κοινωνικά διαλυμένης και πολιτικά υποταγμένης, υπάρχει μόνο ένας δρόμος: η συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, η προγραμματική συνεργασία και διάλογος των προοδευτικών δυνάμεων για τη διαμόρφωση εφικτής και βιώσιμης αριστερής εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης απέναντι στην παραπαίουσα Νέα Δημοκρατία. Δεν μπορεί να υπάρξουν άλλες αναβολές. Ο χρόνος τελειώνει.
