Ήταν μία από εκείνες τις περιόδους που τίποτα δεν πήγαινε καλά για τον Μήτσο (παιδικό φίλο). Το κορίτσι που πολιορκούσε για καιρό, δεν του έδινε σημασία, είχε κοπεί για τέταρτη συνεχόμενη φορά στο ένα από τα δύο μαθήματα που του έμεναν για το πτυχίο στο ΠΑ.ΠΕΙ, ενώ δεν μπορούσε με τίποτα να βρει δουλειά και αν και 24 ετών αναγκαζόταν να ζητάει ακόμα χαρτζιλίκι από τους δικούς του.
Αν ήμουν γυναίκα, θα φορούσα μια μίνι φούστα, θα έβγαινα μια βόλτα, θα μου την έπεφταν κάμποσοι και έστω για μερικές ώρες θα μου ανέβαινε η αυτοπεποίθηση, τώρα τι να κάνω;
ήταν η απορία του, ένα βράδυ εκείνης της μαύρης περιόδου (μέσα του 2000), κάπου ανάμεσα σε τρία ποτήρια μπίρα. Δεν θυμάμαι τι του απάντησα, αλλά δεν έχει και καμία σημασία, αφού αν ο Μήτσος τραβούσε σήμερα τα ίδια ζόρια, δεν θα αναρωτιόταν αν έπρεπε να φορέσει φούστα. Θα έκανε απλώς μερικά ποσταρίσματα στα social media.
Το ταβάνι και τα τάρταρα
Έλα, πριν κράξεις τον Μήτσο για το σχόλιο με τη φούστα ή εμένα για την τελευταία πρόταση της προηγούμενης παραγράφου, παραδέξου ότι έχεις κι εσύ κάνει ένα post στο Facebook, το Twitter ή το Instagram μόνο και μόνο για να νιώσεις λίγο καλύτερα. Σε πολύ λιγότερο, μάλιστα, χρόνο από όσα θα χρειαζόταν ένας φίλος, ένα ποτό ή ένας συνδυασμός τους για να σου φτιάξουν τη διάθεση, αφού ένα like ή ένα share μπορούν να γίνουν λίγα δευτερόλεπτα από τη στιγμή που θα κάνεις το ποστάρισμά σου στα social media.
Ένα social post, βέβαια, που έχει ως αυτοσκοπό την τόνωση του εγωισμού σου (γιατί υπάρχουν και social posts με άλλο σκοπό;) είναι δίκοπο μαχαίρι, αφού σε περίπτωση που δεν πάει καλά για τα δεδομένα σου (είτε ο μέσος όρος ενός καλού post σου είναι τα δέκα είτε τα εκατό likes), τότε η ψυχολογία σου θα πέσει στα τάρταρα.
Εκείνος ο μικρός (ελπίζω) χρόνος από τη στιγμή που θα κάνεις το post μέχρι να έρθει η πρώτη θετική ανταπόκριση από κάποιον φίλο, ισούται με μια αιωνιότητα. Είναι όπως όταν παίρνεις το λόγο μπροστά σε πενήντα άτομα (ή όσα έχεις φίλους στο Facebook), ξεκινάς λέγοντας κάτι που θεωρείς εσύ αστείο και περιμένεις μέχρι να ακουστεί το πρώτο γέλιο. Από τη στιγμή που θα ακουστεί, κάπου δεξιά πάνω από το κεφάλι σου, εμφανίζεται μια γραφική παράσταση με άξονα x τα likes/γέλια και y την αυτοπεποίθησή σου και με στόχο να τρυπήσει το ταβάνι του δωματίου σου. Και ξέρεις, όπως το ένα χειροκρότημα φέρνει το άλλο, έτσι συμβαίνει και με τα likes. Ένα ποστάρισμα που άρεσε σε κάποιον είναι πολύ πιθανό να αρέσει και σε κάποιον άλλο. Λειτουργεί και εδώ η ψυχολογία της μάζας, αλλά ας μην ανοίξουμε και αυτό το θέμα τώρα.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: oneman.gr
