*της Μαριλένας Γυφτέα
Στη διάρκεια της ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους.. καλούς, κακούς, αγενείς, ευαίσθητους, αδιάφορους και πάει λέγοντας. Τους κατηγοριοποιούμε -θέλοντας και μη- στα δικά μας, προσωπικά κουτάκια, γιατί μόνο έτσι καταφέρνουμε να ξεχωρίζουμε την ήρα από το σιτάρι, ή αλλιώς, ποιον θα κρατήσουμε κοντά μας και ποιον θα προσπεράσουμε με τις λιγότερες απώλειες.
Η Ντίνα, η Ιωάννα και ο Περικλής λοιπόν είναι τρεις φίλοι που η καρέκλα τους σήμερα είναι άδεια. Όλοι τους κοντά στην ηλικία των 50, μια ηλικία που πατάς στα πόδια σου και περιμένεις να χαρείς τους κόπους και τις θυσίες της ζωής. Άλλωστε, ποια άλλη μπορεί να είναι η χαρά του να μεγαλώνεις.
Θυμάμαι με τί χαμόγελο μου έλεγε η Ιωάννα την αγάπη της για τη δημοσιογραφία, μιας και η γνωριμία μας έγινε σε αντίστοιχο μάθημα που παρέδιδα εκείνη την περίοδο. Και πόσο περήφανη ήταν που, ενώ είχε περάσει μια φορά καρκίνο στο παρελθόν, είχε παλέψει και είχε βγει νικήτρια. Συζητήσεις επί συζητήσεων (ακόμα κι όταν μετακόμισε στην Αθήνα) πάντα με αισιοδοξία, ευγένεια και αγάπη για όλους.
Έτσι η και η Ντίνα, η «τσαούσα» του γραφείου, που δεν άφηνε αριθμό για αριθμό να της ξεφύγει. Οργανωτική, πειθαρχημένη αλλά πάντα μπροστά για όλους, ακόμα και όταν έπρεπε να διαφωνήσει με ανώτερους. Με μια λέξη, δίκαιη.. σε όλα της. Πόσο σπάνιο στις μέρες μας. «Δεν σε φοβάμαι καθόλου» της είπα στο τηλέφωνο. Και δεν ξανά μιλήσαμε ποτέ.
Για τον Περικλή τί να πρωτοπώ.. από μικρό παιδάκι έρχονται οι αναμνήσεις αλλά τελικά αυτές που σου μένουν είναι της ενήλικης ζωής. Ερχόταν πάντα νωρίτερα από τους υπόλοιπους στο μαγαζί, να πούμε τα νέα μας και να πιει το τσιπουράκι του. Ψηλός, αγέρωχος, με το χαρακτηριστικό μουστάκι του και μια ψυχή μικρού παιδιού. «Προχώρα εσύ και μη φοβάσαι τίποτα, είμαστε κι εμείς εδώ» μου έλεγε για ένα θέμα που με είχε προβληματίσει. Και το εννοούσε. Είμαι σίγουρη ότι το εννοούσε. Μα δεν πρόλαβε να το κάνει πράξη γιατί ήρθε βλέπεις η «πανδημία».
Θα μου πεις είναι ο καρκίνος πανδημία; Γιατρός δεν είμαι αλλά αν σκεφτούμε πόσοι συνάνθρωποι μας όλων των ηλικιών χάνονται κάθε μέρα από το «θεριό» και πόσοι άλλοι παλεύουν στα νοσοκομεία, απλή αρρώστια δεν το λέω. Και αν μπορέσαμε να εμβολιαστούμε για τον Covid μέσα σε ένα χρόνο από την εμφάνιση του, τότε θα συνεχίζω να πιστεύω στον Άνθρωπο και στα θαυμαστά του έργα.
Για την κάθε Ιωάννα, Ντίνα, Περικλή, για την κάθε κενή καρέκλα, που παραμένει βουβή.. μια μέρα σαν τη σημερινή.
