*του Μενέλαου Γερονικολού-Βαλτζή, μέλους της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής
Όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις σε σχέση με το πρόγραμμα δακοκτονίας της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, ένα ζήτημα που αφορά χιλιάδες ελαιοπαραγωγούς του Νομού μας, διαπιστώνει από τη μια την ανικανότητα του κράτους να αντεπεξέλθει στα αυτονόητα και από την άλλη παθογένειες του πολιτικού συστήματος της Χώρας σε κεντρικό, αλλά και σε τοπικό επίπεδο.
Όσον αφορά στο ζήτημα της μη έγκαιρης έναρξης του Προγράμματος, προφανώς, οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Τα αρμόδια υπουργεία (Αγροτικής Ανάπτυξης και Εσωτερικών), η τοπική αυτοδιοίκηση (Περιφέρεια Πελοποννήσου) έχουν το δικό τους μερίδιο. Ευθύνες που μεταφράζονται σε κίνδυνο απώλειας σημαντικού μέρους του εισοδήματος των ελαιοπαραγωγών της Μεσσηνίας, αλλά και σε κίνδυνο ποιοτικής υποβάθμισης της ποιότητας του προϊόντος.
Την παρούσα χρονική στιγμή δεν έχει νόημα να καταλογιστεί το μερίδιο ευθυνών του καθενός. Τώρα, πρέπει όλοι να σταθούν απέναντι στο πρόβλημα των ελαιοπαραγωγών με υπευθυνότητα και να δώσουν άμεσες λύσεις. Η νομοθετική παρέμβαση, προκειμένου να ξεπεραστούν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και να ξεκινήσουν οι ψεκασμοί, φαντάζει τη δεδομένη χρονική στιγμή ως η μόνη λύση που μπορεί να αποτρέψει τον κίνδυνο καταστροφής μεγάλους μέρους της ελαιοπαραγωγής.
Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι να ανοίξει ο διάλογος, προκειμένου το ζήτημα της δακοκτονίας και της προστασίας της ελαιοπαραγωγής να λυθεί μια δια παντός. Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, αν θέλει να υπηρετεί το ρόλο του, θα πρέπει να αποτανθεί στους ελαιοπαραγωγικούς Νομούς, στους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και στους εκπροσώπους των αγροτών (αγροτικούς συνεταιρισμούς), προκειμένου να εξευρεθεί βιώσιμη και, κυρίως, μόνιμη λύση.
Στόχος του διαλόγου θα πρέπει να είναι η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που σχετίζεται με τη δακοκτονία. Στόχος θα πρέπει να είναι η θέσπιση ενός ξεκάθαρου πλαισίου, το οποίο θα θωρακίζει τους ελαιοπαραγωγούς και θα δίνει έγκυρα λύση στο πρόβλημα. Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να γίνουν τρία βήματα: Πρώτον, οι αναγκαίοι πόροι να διατίθενται έγκαιρα. Δεύτερον, οι διαγωνιστικές διαδικασίες να απλοποιηθούν και τρίτον, να είναι διαθέσιμο το αναγκαίο προσωπικό. Ένα ξεκάθαρο και σταθερό θεσμικό πλαίσιο, που θα διέπεται από τους πιο πάνω τρεις άξονες, είναι ικανό να απαλλάξει τους ελαιοπαραγωγούς από τον κίνδυνο απώλειας εισοδήματος.
Ωστόσο, παρότι η λύση του προβλήματος είναι ορατή κανείς δεν πράττει το αυτονόητο, καθώς οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος της χώρας κρατούν δέσμιους του ελαιοπαραγωγούς. Το κεντρικό κράτος προσθέτει γραφειοκρατία και εξακολουθεί να είναι αναποτελεσματικό. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση παραμένει έρμαιο ή έχει βολευτεί στο ρόλο του εντολοδόχου των υπουργείων. Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί έχουν χάσει την παρεμβατικότητα τους.
Αν θέλουμε η Χώρα να προχωρήσει μπροστά θα πρέπει αυτές οι παθογένειες να εξαλειφθούν. Θέλουμε υπουργεία αρωγούς στα προβλήματα, ένα κράτος που θα λύνει και δεν θα προσθέτει προβλήματα. Χρειαζόμαστε μια τοπική αυτοδιοίκηση που εγκαίρως θα αναδεικνύει τα τοπικά προβλήματα και με μεθοδικό τρόπο θα επιδιώκει λύση τους. Έχουμε ανάγκη από αγροτικούς συνεταιρισμούς που θα μπορούν να εκφράσουν τις αγωνίες των αγροτών, να προτείνουν πρακτικές λύσεις και όχι απλά να “καταγγέλλουν”.
Αν δεν ξεφύγουμε από αυτές τις παθογένειες, δυστυχώς, κάθε χρόνο θα είμαστε αναγκασμένοι να μιλάμε για τη δακοκτονία και όχι για το πως θα εκμεταλλευτούμε το θησαυρό της Μεσσηνίας, το ελαιόλαδο.
