Σάββατο μεσημέρι αναχώρηση για την χειμερινή ανάβαση στον Ταΰγετο με τον ΕΟΣ Καλαμάτας, 23 άτομα συνολικά, 4 γυναίκες εξ αυτών. Έξτρα ενισχυμένος χειμερινός εξοπλισμός και ανάβαση από τις πηγές του Μαγγανιάρη για το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης στα 1.550 μ. σε μία διαδρομή φωτισμένη αποκλειστικά από τους φακούς κεφαλής μας. Χιόνι φρέσκο, αφράτο, παχύ και απάτητο. Η νυχτερινή ανάβαση κάτω από τα πευκοέλατα βαίνει καλώς, άπνοια και ησυχία στο δάσος. Κάθε ένας μας συγκεντρωμένος πατάει ακριβώς όπου πάτησε ο προπορευόμενος. Κάθε βήμα που βαθαίνει στο χιόνι, αφήνει μια σκέψη του νου: άδειασμα.
Μετά, περίπου 2,30 ώρες πορείας, η ομάδα συγκεντρώνεται αποσπασματικά στο καταφύγιο και μετά τις σχετικές διαδικασίες τακτοποίησης, ξεκινούν οι ετοιμασίες του δείπνου. Ευτυχής συνάντηση με την ολιγομελή ομάδα της σχολής ορειβασίας.
Η υγρασία περισσή στο δωμάτιο, τα κρεβάτια λειψά, η σόμπα υπολειτουργεί και ο ύπνος έρχεται μέσα από τα τραγούδια, ελαφρύς. Καμία δυσανασχέτηση, κανένα παράπονο, το πρόγραμμα τηρείται κανονικά, το βουνό σου δίνει την ενέργεια που χρειάζεσαι. Συλλογικό δυναμωτικό πρωινό και 8:00 αναχώρηση.
Έχουν ήδη γίνει συζητήσεις, αλλά και πρωινές εκτιμήσεις για το εάν και κατά πόσο θα επιτρέψει η ποσότητα και ποιότητα του χιονιού και οι συνθήκες του καιρού να πραγματοποιηθεί ασφαλής ανάβαση στην κορυφή, στα 2.407μ.
Ως αρχάρια, έχω άγνοια κινδύνου και μικρές προσδοκίες, ωστόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στην εμπειρία των μελών της ομάδας. Ο πρωινός ήλιος δίνει πορτοκαλί γλυκό χρώμα στις πλαγιές. Τα πρώτα ίχνη από ζώο στο χιόνι, λαγός. Η διαδρομή γνώριμη, αλλά γίνεται τόσο διαφορετική καλυμμένη στο χιόνι. Η ομάδα αποφασισμένη φτάνει στο σημείο «Γούβες» για ανασύνταξη. Κάποιοι ήδη έχουν επιστρέψει, πάντα ανά δυάδες. Ο αέρας έχει δυναμώσει και κάπου εδώ σκέφτομαι ότι ήρθε και για μένα η ώρα να γυρίσω. Η δύναμη της ομάδας, εξαλείφει τους ενδοιασμούς μου και συνεχίζω. Το χιόνι είναι πολύ και η κλίση ανάβασης πια μεγάλη. Η θέα προς όλες τις πλευρές σε αποζημιώνει για κάθε βαρύ βήμα μέσα στο χιόνι. Ο αέρας κάνει ένα φανταστικό παιχνίδισμα καθώς κατεβαίνει απ΄ τις πλαγιές, ανασηκώνοντας μια μικρή επιφανειακή στρώση χιονιού, δημιουργεί σχήματα στον αέρα, στις κορυφές δημιουργούνται στροβιλισμοί που μοιάζουν με σιντριβάνια χιονιού. Σηκώνοντας το βλέμμα από τα βήματα του μπροστινού, οι πλαγιές ξαφνικά γέμισαν εδώ και εκεί λευκοασημί λάμψεις. Πίσω τα λευκά σύννεφα έχουν κυκλώσει το τοπίο και ο ήλιος πια ψηλά δημιουργεί τις σκιές μας στο επίπεδο, πόσοι μικροί είμαστε μέσα σε αυτό το απέραντο λευκό;
Παρατηρώ ότι η μορφή του χιονιού έχει αλλάξει. Οι κόκκοι του είναι πιο χοντροί, η υφή του πιο εύθρυπτη και πια τα βήματα του μπροστινού διαλύονται και καταρρέουν. Οι πρώτοι, που «ανοίγουν» βήματα και βέβαια συναποφασίζουν για την πορεία που θα ακολουθήσουμε, αρχίζουν να συζητούν εντόνως για το φαινόμενο αυτό. Χαρακτηρίζουν το εν λόγω χιόνι «ρουλεμάν» και οι περισσότεροι στην ομάδα έχοντας μεγάλη εμπειρία στο χειμερινό βουνό, αλλά έχοντας επίσης παρακολουθήσει μαθήματα σχετικά, αποφασίζουν την επιστροφή της ομάδας. Η ένδειξη ύπαρξης αυτής της μορφής χιονιού, επιφανειακά και σε βαθύτερο υπόστρωμα, συνεπικουρικά με πληθώρα άλλων παραγόντων, μπορεί να πυροδοτήσουν την έναρξη χιονοστιβάδας, όπως έμαθα αργότερα.
Η ανάκληση της ανάβασης δεν πτόησε καθόλου την ομάδα. Το χιόνι στις πλαγιές σε προκαλούσε για παιχνίδι και φωτογράφηση. Το νέο μου προσωπικό χειμερινό ρεκόρ επιμηκύνθηκε στα 1.955 μ. Δύο μέλη της ομάδας αποφασίζουν πάραυτα να συνεχίσουν για την κορυφή, όπου και έφτασαν λίγες ώρες μετά.
Στην κατάβαση συναντάμε την ομάδα που εκπαιδεύεται στις συνθήκες χειμερινού βουνού και κάποιοι κάνουμε μία μικρή στάση να «κλέψουμε» πληροφορίες. Ακούγοντας τη θεματική του μαθήματος, συνειδητοποιώ τη σημαντικότητα της γνώσης αυτής για όποιον θέλει να περπατάει με ασφάλεια στα χιονισμένα βουνά.
Επιστροφή στο καταφύγιο και πορεία προς τις πηγές του Μαγγανιάρη, ο χρόνος κατάβασης μειώνεται στη 1 ώρα και 30 λεπτά.
Στο αυτοκίνητο έχουν ήδη ξεκινήσει τα σχέδια για την επόμενη χειμερινή εξόρμηση.
Κρατώ τη γλυκιά εξάντληση και την υψηλή δόση ενέργειας που σε γεμίζει το βουνό, τη δροσιά στο δέρμα από τις σταγόνες λιωμένου χιονιού κάτω από τα έλατα, την αίσθηση ότι όλα είναι λίγο πιο μικρά όταν τα κοιτάς από ψηλά και την ηρεμία απλά να είσαι μέρος τηςφύσης, απλά να βρίσκεσαι και να παρατηρείς.
Φλερτάρω ήδη με την ιδέα της επόμενης χειμερινής ανάβασης μεγαλύτερης πρόκλησης.
Πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε σε τόσο κοντινή απόσταση από αυτό το μαγικό βουνό!
Υψηλάντη Ελένη
