Ήταν, θα μπορούσε να πει κανείς, αντανακλαστικό- συνέβαινε σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις: με το που τον έβλεπες στην οθόνη, χαμογελούσες ασυναίσθητα και μετά περίμενες ν’ αρχίσει το σόου- ένα σόου που μόνο αυτός μπορούσε να φέρει εις πέρας- προκειμένου να λυθείς στα γέλια.
Δεν ήταν τόσο το ιδιοφυές σενάριο ή το (πολλές φορές προσχολικής ηλικίας) χιούμορ αυτό που σε «γονάτιζε»- όχι. Ήταν ο τρόπος του: μπορεί να μην είχε την οργανωτική μανία και αρχηγική τελειότητα του Κανάκη, την τηλεοπτική ευφυΐα του συγχωρεμένου του Παραρά ή να μην έλεγε ανέκδοτα με το μοναδικό τρόπο του Σερβετά, όμως στεκόταν πάντα μισό σκαλί πάνω απ’ όλους.
Γιατί, πολύ απλά, ο Σωτήρης Καλυβάτσης ήταν το ίδιο το Α.Μ.Α.Ν.
Ο ημίτρελος περφόρμερ της κορυφαίας, ενδεχομένως, σατιρικής εκπομπής που έχουμε δει ποτέ στην ελληνική ΤV έδινε αφειδώς ρέστα, ανεξαρτήτως του πόσο είχε έρθει ο λογαριασμός, και ανάγκαζε τους πάντες να κάνουν ενδελεχή διατριβή των πατωμάτων, καθώς συνήθιζε να τους ρίχνει αλλεπάλληλες φορές εκεί.
Με αφορμή το… τίποτα, λοιπόν, αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα ιδιόμορφο top-8 των καλύτερων στιγμών του Καλυβάτση στο Α.Μ.Α.Ν. Πάσα υποκειμενική παρατήρηση δεκτή, την οποία αντικειμενικά θα εξετάσουμε.
Κι επειδή «Έρχεται μια μέρα που μας πιάνει τρέλα…», τι λέτε; Ξεκινάμε;
7) Άνθρωπος του ΟΤΕ
Ο (όπως πάντα) άτυχος Κανάκης αντιμετωπίζει πρόβλημα μ’ έναν φουσκωμένο λογαριασμό και ο Καλυβάτσης βγάζει από την υποκριτική του φαρέτρα όλα του τα όπλα: φωνές, οδυρμοί, υπερβολή στο φουλ, ψεύτικα γέλια και… τσιμπούκια στην Wall Street «χάρη» στον ΟΤΕ.
Απόλαυση.
6) Για πολλούς… μπάτσους
Το όργανο της τάξης υπακούει στα λεκτικά τερτίπια της ελληνικής και τον παίζει κανονικά: γκαντέμης περαστικός πέφτει στα νύχια του τροχονόμου και αρχίζει το καλυβατσικό γλέντι- «Τι είναι αυτό, ζώνη; Που κόβεται με το παραμικρό;», λέει πριν βγάλει αρχικά το ψαλίδι κι εν συνεχεία την ψυχή του Κανάκη.
Έπος.
5) Λουκουμάδες παιδιά!
Αυτό το σκετς δεν είναι αστείο- παρά την «χαριτωμενιά» με τον Γερμανό φιλόσοφο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε. Δηλαδή δε θα ήταν αστείο αν δεν έπαιζε ο Καλυβάτσης. Γιατί, πολύ απλά, η εκνευριστικά εθιστική του φωνή- μια μπάμπουσκα που «γεννάει» συνέχεια υπερβολές- είχε κάνει κάθε μαθητή στα τέλη των 90s να ουρλιάζει εκστατικά «Λουκουμάδες παιδιά! Λου-κου-μααααα-δεεεεες!».
Υ.Γ. Διαζύγιάααα! Γρήγορα, αποτελεσματικά…
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: menshouse.gr
