Ξαδερφάκι μου αγαπημένο. Αδερφάκι μου. Αίμα μου. Αδυναμία μου. Φιλαράκι μου. Από πού ν’ αρχίσω και πού να βάλω τελεία σε κάτι τόσο σπάνιο, αμοιβαίο κι ανιδιοτελές σαν και το δικό μας. Να ξέρεις, είμαστε συγγενείς εξ αίματος, μα κολλητές από κοινή επιλογή. Την καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε να κάνουμε και το ξέρεις πως έχω δίκαιο.
Μαζί μεγαλώσαμε κι ενηλικιωθήκαμε. Ήμουν εκεί όταν μπήκες στη ζωή μας και σε υποδέχτηκα με διάπλατα ανοιχτές αγκάλες. Βλέπεις, μια σχέση σαν τη δική μας δεν μπορούσε ν’ αρχίσει κι αλλιώς. Ήμουν εκεί όταν πρωτοπερπάτησες, όταν έσβησες τα πρώτα σου κεράκια, όταν φώναξες το όνομά μου –λίγο λάθος– την πρώτη φορά. Τι γλυκό, όμως, που ακούστηκε αυτό το λαθάκι, γιατί ήταν από σένα κι είχε μέσα του τόση αγάπη και λαχτάρα.
Μαζί παίζαμε στις αυλές και σκαρώναμε γκάφες. Τρέχαμε συνεχώς, με την ελευθερία και την ανεμελιά να φωλιάζουν σε κάθε κύτταρό μας. Γιατί αυτό είναι τελικά η παιδική ηλικία: ξεγνοιασιά κι ευτυχία. Ωραία χρόνια. Κι εσύ ήρθες και μου τα ομόρφυνες κι άλλο, ξαδερφάκι μου.
Μαζί περνούσαμε τα καλοκαίρια μας στο χωριό, στη θάλασσα, στο βουνό. Στα ταξίδια μας, φτιάχναμε στην άμμο κάστρα και φλερτάραμε με τα αστέρια τις νύχτες όταν τα μυστικά μας ήθελαν πια να ειπωθούν. Δεν μπορούσαν να κρυφτούν, δεν μπορούσαμε ούτε κι εμείς να κρυφτούμε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Βιαζόμασταν, βλέπεις, να τα κάνουμε όλα. Να τα ζήσουμε όλα πολύ. Και τελικά, τα ζήσαμε πολύ όλα.
Μπαίνοντας στην εφηβεία κι ενώ χανόμασταν μες στα βιβλία μας, πάντα συμφωνούσαμε πόσο χαζά είναι τα φλερτ μας και πόσο δύσκολοι ήταν οι καιροί για νεράιδες και πρίγκιπες. Ακόμα είναι, από τότε, για φαντάσου.
Έπειτα μεγαλώσαμε κι η ζωή αποφάσισε να συμβεί. Να μας συμβεί ετσιθελιστικά. Μαζί ματώσαμε και κάτσαμε να γιατρέψουμε τις πληγές μας δίνοντας υποσχέσεις και λαμβάνοντας δράση, γιατί αλλιώς δεν κερδίζεται καμιά μάχη κι ούτε μικραίνει ο δρόμος.
Νύχτες ολόκληρες μιλούσαμε μέχρι να μας πάρει επιτέλους ο ύπνος απ’ το κλάμα. Να δεις που κάποτε είναι λυτρωτικό, τρομάρα του. Μαζί πονέσαμε, κλάψαμε, βαλαντώσαμε, παραπονεθήκαμε, μα δεν το βάλαμε ποτέ μας κάτω κι ας μαύριζε συχνά ο ουρανός μας. Ίσως επειδή ήμασταν μαζί. Ίσως. Ίσως επειδή αντέχουμε. Ίσως και να φταίει ο συνδυασμός. Δεν ξέρω να σου πω. Κάπου σταμάτησα και να το ψάχνω.
Από τότε που μας θυμάμαι κάναμε όνειρα. Κι όχι αστεία ή ψιλοπράγματα, όνειρα μεγάλα. Από εκείνα που φοβάσαι να πας και τα πόδια σου τρέμουν. Αν θες να βάλεις έναν στόχο κάνε τον να αξίζει. Έτσι δε μας έμαθαν από μωρά;
Αυτά τα όμορφα όνειρα έδωσαν με βία πάνω σε τόσα εμπόδια, μα δε σκόνταψαν. Βρήκαν τα πόδια τους κι έφτασαν στο τέρμα. Τα φτερά της φιλοδοξίας και της πίστης που μας κόλλησαν τότε μας έφεραν μέχρι εδώ σήμερα. Εσένα κι έμενα. Θέλω να νιώθεις περηφάνια για μας, όπως κι εγώ.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
