Καταρχάς να εξηγηθώ. Όταν λέω ότι κάποια τραγούδια θα μπορούσαν να είναι διηγήματα ή short stories -που για κάποιο λόγο μου φαίνεται πιο ακριβές-, εννοώ το εξής:
Α) να περιγράφουν μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος,
Β) κάθε στίχος να είναι to the point και να μη σπαταλιέται σε πράγματα εκτός της ιστορίας
Γ) η ανάγνωση των στίχων να δημιουργεί από μόνη της εικόνες, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα και τη μουσική
Φυσικά και κανένα διήγημα δεν θα είχε τόσο μικρή έκταση, οπότε ‘φαντασιώνομαι’ με έναν περίεργο τρόπο ότι κάποιος θα μπορούσε να τους πάρει αυτούς τους στίχους, να κρατήσει τους βασικούς άξονες και να τα επεκτείνει σε κανονικά short stories.
Σίγουρα ένα διήγημα δεν έχει μόνο αυτά τα στοιχεία, οπότε ας μείνουμε στο πολύ απλό ‘τραγούδια που να διηγούνται μικρές φανταστικές ιστορίες’ και ας δούμε τη μικρή μας λίστα.
ΥΓ. Άφησα απ’ έξω hip hop άσματα, γιατί διαφορετικά η λίστα θα ήταν ατελείωτη, όπως και τραγούδια που αναφέρονται σε αληθινές ιστορίες.
1. ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ – ΦΑΝΗΣ
Παραδέχομαι ότι από την αρχή, κτίζοντας το θέμα, αυτό το τραγούδι είχα στο μυαλό μου ως οδηγό. Εδώ μιλάμε για μια ιστορία, που ως διήγημα θα είχε την παραδοξότητα να ξεκινάει απ’ το τέλος, απ’ την (άσχημη) κατάληξη του ήρωα. Ο Φάνης μπαίνει φυλακή, εκεί μαθαίνει την ηρωίνη, εκεί τον βιάζουν, βγαίνει, δουλειά δεν βρίσκει, ξαναμπαίνει φυλακή, αφού έχει ξανακυλήσει στις ‘νύχτες τις λευκές’ και κάπου εκεί τον βρίσκουν νεκρό. Και την πρώτη φορά που καταλαβαίνεις ότι (αν κάνω σπόιλερ, συγχώρεσέ με) ο στίχος «και τα καλά σου φόραγες σαν να ήτανε γιορτή» αναφέρεται στην κηδεία του, ανατριχιάζεις. Ένα αληθινό μικρό αριστούργημα.
2. ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ – Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΪΡΟ
Ο Τουρνάς το 1980 κυκλοφόρησε την παραπάνω ιστορία, θίγοντας ένα θέμα ταμπού, ειδικά για τότε, την ‘υπόγεια ζωή’ που κάνει ένα ζευγάρι ομοφυλόφυλων στο κέντρο της Αθήνας. Την ιστορία τη διηγείται μέσα απ’ τα μάτια των κουτσομπόληδων γειτόνων, των αθώων παιδιών, αλλά και της μάνας του Αχιλλέα, που «ποτέ δεν τον ξεχνάει». Πανέμορφο.
3. ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ – ΠΕΡΑΣΑ ΧΤΕΣ
Χρειαζόταν και ένα ερωτικό διήγημα, με το απλό love story αγόρι χωρίζει με κορίτσι, κορίτσι παντρεύεται άλλον και το αγόρι τα ψιλοχάνει. Το συγκεκριμένο, μάλιστα, πάει τη μέρα του γάμου της από τη γειτονιά, χωρίς να έχει ιδέα τι θέλει να κάνει. Να τον σταματήσει; Να της ευχηθεί; Να σκοτωθεί με τον γαμπρό; Ιδέα δεν έχει, στέκεται ως παρατηρητής στις ετοιμασίες και εσύ με τη σειρά σου ως δεύτερος εξωτερικός παρατηρητής βιώνεις όλο το σκοτάδι μέσα του. Μία απλή και λιτή ιστορία του Νίκου Ζούδιαρη, από τις κορυφαίες του κατά τη γνώμη μου.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: oneman.gr
