• Αναζήτηση

«Πέρασαν τόσοι μήνες κι ακόμη δεν μπορώ να τον ξεπεράσω»!

Κανείς δεν είπε ότι είναι απλό να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι από την μια στιγμή στην άλλη. Κι αν βάλουμε και τον έρωτα και τον χωρισμό μέσα σε αυτή την εξίσωση σκέψεων και συναισθημάτων, τότε τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Οταν νιώθεις το φάντασμα του πρώην να παραμονεύει σε κάθε σου βήμα, όταν νιώθεις ότι «δεν θα ξαναερωτευτείς ποτέ» και δεν θα προχωρήσεις ξανά, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις κάτι δραστικό, εντελώς διαφορετικό.

Ενα γράμμα μιας γυναίκας που χώρισε παίρνει την κατάλληλη απάντηση. Μια συμβουλή που μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι κι εσύ.

«Αγαπητή Μόλυ,

Είμαι στα late 20-s μου. Χώρισα πρόσφατα με το αγόρι μου, και παλεύω να προχωρήσω. Αυτός το έχει ξεπεράσει ήδη (τα βρήκε με την πρώην του), και μιας και ζει στο East Village, τους πετυχαίνω παντού μαζί. Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες και ξέρω ότι πρέπει να προχωρήσω με τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τις εμμονικές μου σκέψεις σχετικά με το τι κάνουν και να νιώθω προδομένη και στεναχωρημένη που την προτίμησε από μένα.

Μου λείπει ακόμα, και δεν μπορώ να φανταστώ να ερωτεύομαι κάποιον άλλον, τουλάχιστον ακόμη. Περιμένω την συμβουλή σου για το πώς να προχωρήσω.

– Άυπνη στη Νέα Υόρκη

Αγαπητή «Άυπνη»,

Μια φορά, στα τέλη της δεκαετίας των 20 μου έτρωγα σούσι με τον φίλο μου τον Έρικ, κλαψουρίζοντας για έναν πρόσφατο χωρισμό. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει στο γάμο ενός παλιού συμμαθητή και συζητούσαμε σχετικά με το γεγονός, στους τόνους που το κάνουν οι θυμωμένοι και απογοητευμένοι 20άρηδες (τους κακοσχολιάζαμε), νιώθοντας απελπιστικά μόνη και αποτυχημένη, αιώνες μακριά από την εύρεση της μοναδικής αγάπης που κρατά για πάντα. Θυμάμαι πως έβρεχε, μόλις είχαμε δει το Brokeback Mountain και είπα κάτι σε αυτό το ύφος:

«Είμαι τελείως χαμένη. Δεν θα βρω ποτέ την αληθινή αγάπη», και ο Έρικ, ένας πραγματικά πιστός και αγαπημένος μου φίλος που πάντα καταλάβαινε τα ζόρια μου, αποκρίθηκε: «Υπάρχουν δύο ειδών 20άρηδες. Η κατηγορία Α και Β. Όσοι ανήκουν στην Α κάνουν τα πάντα σύμφωνα με το «εγχειρίδιο»: παντρεύονται τον σχολικό τους έρωτα, κάνουν παιδί νέοι, έχουν την τέλεια δουλειά και έναν λευκό φράχτη στο τέλειο σπίτι τους – όλο το πακέτο. Μετά υπάρχει η κατηγορία Β: αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκουν το δρόμο τους εύκολα και πάντα κάτι δεν ταιριάζει απόλυτα: η δουλειά, ο γκόμενος, πάνε στα τυφλά, ψάχνοντας και ψάχνοντας και ψάχνοντας.

Tότε ο φίλος μου πρόσθεσε: «Αποδέξου το Μόλυ, εγώ και εσύ ανήκουμε στην Β κατηγορία». Έγνεψα συμφωνώντας, αλλά μετά σταμάτησα να ακούω, απορροφημένη στις σκέψεις μου

Σκεφτόμουν την αδελφή μου, την Μπέκα, που ανήκε στην πρώτη κατηγορία με τα όλα της.

Με λίγα λόγια, παντρεύτηκε τον σχολικό της έρωτα λίγα χρόνια μετά το πανεπιστήμιο, απέκτησε το τέλειο σπίτι με τον λευκό φράχτη, είχε την ίδια καριέρα που λάτρευε για χρόνια, δεν άργησε ποτέ της να πληρώσει λογαριασμό, πάντα δίπλωνε τα εσώρουχά της και δεν πάτησε ποτέ snooze στο ξυπνητήρι της. Ήμουν πάντοτε, απ’ όταν ήμασταν μικρές, το άκρο αντίθετό της: μια ζάλη από Πρόζακ, άπλυτα πιάτα και δουλειές που ποτέ δεν μπορούσα να κρατήσω. Κάθε πρωί ξυπνούσα σε μια παραζάλη αυτοκριτικής, κοιτώντας το ταβάνι αποφασισμένη πως κάποια απ΄αυτές τις μέρες όλος ο πλανήτης θα έπεφτε πάνω μου και θα με έλιωνε.

Σε συμπονώ πραγματικά, «Άυπνη». Έχω περπατήσει στα παπούτσια σου, και δε θα ευχόμουν ποτέ τον πόνο που περνάς σε κανέναν. Τα late 20s είναι από μόνη της δύσκολη περίοδος, ιδίως αν ξεπερνάς και ερωτική απογοήτευση από πάνω. Για να μην αναφέρω το φόβο του να πετύχεις τον πρώην σου έξω ανά πάσα στιγμή α λα μπρατσέτα με την νέα του κοπέλα. Πραγματικός εφιάλτης. Υπάρχει νομίζω μόνο ένας τρόπος να ξεφύγεις από τον πόνο και, ετοιμάσου, δεν είναι για τους λιπόψυχους.

Δεν μπορείς να ονειρευτείς ή να σκεφτείς την έξοδό σου από αυτή τη θλίψη. Δεν μπορείς να κλάψεις ή να μισήσεις τον εαυτό σου και αυτόν ελπίζοντας πως θα περάσει ως δια μαγείας.

Συνέχεια άρθρου εδώ

Πηγή: bovary.gr

Ροή Ειδήσεων