Υπάρχουν πολλές καταστάσεις εκεί, στον έξω κόσμο, που δεν τις χώρεσε ποτέ το δικό μου μυαλό. Σαν να τις απέβαλλε ο οργανισμός μου ενστικτωδώς ένα πράγμα, πώς να στο πω. Για να καταλάβεις θα σου φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Δεν αντέχω τις περισσότερες σύνθετες λέξεις που δέχονται εκείνα τα ημί- μπροστά τους κολλημένα σαν βδέλλες και μένω πάντα ν’ αναρωτιέμαι πώς τα ημίμετρα αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τι φάση αυτό το μισό στην αρχή της λέξης, δηλαδή, θες να μου εξηγήσεις σε τι χρησιμεύει; Είναι λες και σου παίρνει κάποιος την μπουκιά απ’ το στόμα την ώρα που εσύ λιμοκτονείς. Αν λιμοκτονώ, λοιπόν, για κάτι φίλε μου εγώ προσωπικά, αυτό είναι η ζωή σε κάθε έκφανσή της. Κι απ’ όσο ξέρω ημί-ζωή δεν υφίσταται, δεν κολλάει, τι να λέμε.
Υπάρχουν επίσης ορισμένες λεξούλες -όπως το σχεδόν, το περίπου, το παραλίγο- που βρίσκουν νόημα μονάχα στη σχετικότητα της ίδιας της ύπαρξης. Αν επιχειρήσεις, όμως, να τις ταιριάξεις με επιθυμίες και συναισθήματα αυτομάτως ξεκινάς το χτίσιμο μιας μισής, γεμάτης περιορισμούς ζωής. Πιστεύεις πως μπορεί να σταθεί το «σχεδόν αισθάνομαι»; Θεωρείς ότι υπάρχει κάτι σαν «περίπου θέλω»; Μπορείς να δεχτείς για τον εαυτό σου μια πορεία φουλ σε μισοτελειωμένα συναισθήματα, σε μασημένα λόγια, σε παραλίγο τόλμες, βασισμένη στον φοβισμένο χορό του «ένα βήμα μπρος-δέκα πίσω»;
Το χειρότερο είναι να μην έχεις ζήσει κάτι στα άκρα. Το για πόσο δεν έχει σημασία όσο το volume της έντασης. Και είναι άσχημο να επιλέγεις να αφουγκράζεσαι ό,τι θα ήταν ικανό να σε ξεκουφάνει από δισταγμό. Είναι άσχημο να μην έχεις επιτρέψει την έκρηξη, να έχεις εμποδίσει την έκφραση, να έχεις κλείσει ευλαβικά κάθε πιθανή διέξοδο που θα μπορούσε να μετατρέψει τα αν σε ναι. Ναι, είναι πολύ άσχημο να πνίγεις αυτό που πόθησες. Να σβήνεις -φαινομενικά τουλάχιστον- ελαφρά τη καρδία, κάτι που ξεκίνησε, που πρόλαβε να γεννηθεί, που κατάφερε να βγει στον έξω κόσμο, να εισχωρήσει στον δικό σου, να δει το φως και να νιώσει το σκοτάδι σου.
Αυτό το μαγικό «κάτι» που είχε τα κότσια να διεκδικήσει την ύπαρξή του στη δική σου ζωή με βάση ποιο διαστροφικό, ανεξήγητο, απονευρωμένο και πλήρως αδιάφορο έναυσμα κατέληξες να το σκοτώσεις πριν το δεις να θεριεύει παθιασμένο και μαινόμενο μπροστά στα ίδια σου τα μάτια;
Κάποια στιγμή, όταν όλα τα κενά των παραλίγο σου αργά η γρήγορα συσσωρευτούν τριγύρω σου ατάκτως ερριμμένα, θα συνειδητοποιήσεις με τι μοιάζουν τ’ αποφάγια των στιγμών. Γιατί με αποφάγια θα έχεις μάθει να τη βγάζεις. Αποφάγια ερώτων, υπολείμματα εμπειριών, δείγματα συναισθημάτων και πάει λέγοντας. Αν φοβάσαι το τέλος η λύση δεν είναι να σκοτώνεις την αρχή. Γιατί το μόνο που καταφέρνεις με αυτόν τον τρόπο είναι γεμίζεις τον εαυτό σου με καταναγκαστικά πρόωρα και πνιγηρά τέλη.
Είναι αυταπάτη να πιστεύεις ότι έχεις τον έλεγχο μόνο και μόνο επειδή δολοφόνησες όσα θέλησες για να μην τα δεις κάποια μέρα να τελειώνουν. Οι άδικοι, βίαιοι θάνατοι στοιχειώνουν. Και στην περίπτωση όλων εκείνων των στιγμών που θυσίασες ή δεν πάλεψες αρκετά να κατακτήσεις είσαι θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Μάντεψε πόσο πονάει η απώλεια όταν την έχεις προκαλέσει ο ίδιος.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
