Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αγαπάμε τις υπερβολές αλλά τελικά να δρούμε με μέτρο. Όχι όλοι, όχι πάντα, αλλά πολλοί από εμάς και αρκετά συχνά. Αγαπάμε τα ακραία συναισθήματα αλλά όχι τις συμπεριφορές. Δεν λέμε αυτά που θέλουμε, δεν κάνουμε αυτά που λέμε. Φοβόμαστε την απόρριψη, την αποτυχία και τον έρωτα τον ίδιο; Ή μήπως φταίει ότι πιστεύουμε στον μεγαλύτερο μύθο αυτής της μικρής μας ζωής το «μέτρον άριστον.»
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να μπορούμε να συμφωνήσουμε πως καλό το μέτρο, αλλά όχι πάντα. Μπορείς να φας με μέτρο (αναγκαστικά δηλαδή), να βγεις με μέτρο και να δουλεύεις με μέτρο, αλλά δεν μπορείς να νιώθεις με μέτρο. Δεν μπορείς να γελάς, να κλαις και να αγαπάς μέχρι την στιγμή που θα πεις εσύ στοπ και σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις επειδή νομίζεις ότι μπορείς να ελέγξεις όλα αυτά που κάνεις.
Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι ώστε να νιώθουμε. Είμαστε φτιαγμένοι ώστε να μη μας σταματάει το μυαλό μας επειδή πρέπει και όταν αυτό συμβαίνει η λέξη «αυτοσυγκράτηση» μοιάζει σαν την χειρότερη λέξη του πλανήτη. Αυτοσυγκράτηση σημαίνει να συγκρατείς τον εαυτό σου. Να πατάς ένα pause, να κοιτάς τον εαυτό σου και να τον συγκρατείς σε περίπτωση που πιστεύεις ότι αυτό που πρόκειται (ή θέλει) να κάνει, δεν «πρέπει.» Και κάπως έτσι, αφού έχεις συγκρατήσει τον δικό σου εαυτό, προσπαθείς να συγκρατήσεις και τους φίλους σου. Να μην στείλεις εσύ πρώτη μήνυμα, να μην ζητήσεις να βγείτε. Να μην πεις «σ ‘αγαπώ» αν δεν το έχεις ακούσει πρώτα, να μην φιλήσεις ποτέ εκείνον που θέλεις. Να μην κλάψεις πολύ όταν χωρίζεις, να μην θυμώνεις εάν δεν υπάρχει λογική. Δεν ξέρω για εσένα, αλλά εμένα αυτά δεν μου μοιάζουν ως αυτοσυγκράτηση αλλά ως καταπίεση του εγώ και των θέλω μας.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: savoirville.gr
